‏منم آن کس که شدم با سر دلدار اسیر... دیده ام بر سرِ نِی غرش هفتاد و دو شیر... من ندیدم به خدا، هیچ، مگر زیبایی... از ازل خلق شدم تا که شوم همرهِ یار از ره «کرب» و «بلا» گرچه کند عشق گذار، چون خدا خواسته، پس هست سفر زیبایی... گر شود صحنه در آن دشتِ بلا سخت عظیم گر فدایِ رهِ تو همّه به صد جان بشویم تا کند دوست نظر، هست خطر زیبایی... نسلِ حیدر همه در راهِ تو شیران نبرد کودک و پیر و جوان، در کفِ میدانِ نبرد ما ندیدیم درِ کویِ دگر زیبایی... مثل عابس همگی غرق جنون در رهِ عشق نَفُتَد از سرِ ما شورِ تو تا کاخِ دمشق... آری این شورشِ عشق است به سر، زیبایی... تا که شد جسمِ برادر سپرِ تیغ و سنان رفتم از خیمه سوی مقتلِ معشوق دوان که: «به قربان تو ای خالق هر زیبایی!»... گشته قربانیِ تو دست و دو چشمانِ کفیل کرده بر داغِ عظیمِ او حسین صبر جمیل دیده ام در «جُمِعَ الشمس و قمر» زیبایی... ارباً اربا شده آیینه ی سیمای رسول.. شده تکثیر در آن جلوه ی زیبای رسول.. چیست این خرده‌ی آیینه مگر؟؟... زیبایی!... نوجوانی ز همین قافله می‌گفت :خدا! دیدم «احلی من عسل» مردنِ در راهِ تو را... مرگِ شیرین ترِ از شهد و شکر... زیبایی... آری از اهلِ وفا غیرِ وفا دیده نشد... غیرِ جانبازیِ در راهِ خدا دیده نشد... هست در راه تو این چیدنِ پر، زیبایی... غیر از این داغِ عظیمِ جگرِ آلِ علی دیده ام دردِ یتیمانِ سراسیمه، ولی من ندیدم ز بلا هیچ، مگر زیبایی... بشریٰ