از اولین اللّه‌اکبر عالم که پیش از خلقت بشر، علی در بام عرش گفت و بعد ملائکه آموختند که چگونه تکبیر بگویند، تا اللّه‌اکبرهای سپاه اسلام بعد از هر فرود ذوالفقار بر پیکر کفر و هر اللّه‌اکبر حسین بعد از خون‌آلود شدن یارانش در کربلا؛ از نخستین فریاد اللّه‌اکبر سید روح‌اللّه بر منبر فیضیه قم در سال ۴۲ تا تکبیرهای واپسین روزهای بهمن‌ماه ۵۷ و تا هر اللّه‌اکبر رزمندگان فکه و شلمچه تا حلب و دمشق؛ از الله‌اکبر یحیی وقتی که آن ردای خاک‌آلود را میان آوارها به سر کشیده بود و گام برمیداشت و تا آخرین الله‌اکبر سیدحسن در آن گودال عمیق ضاحیه و هر الله اکبر سیدعلی خامنه‌ای در نماز جمعه نصر زیر تهدید موشک‌باران تهران. تا فریاد اللّه‌اکبر حضرت موعود(عج)، میان رکن و مقام کعبه به هنگامه‌ی ظهورش؛ همیشه خدای جبهه حق بزرگتر از مکر جبهه کفر بوده. همیشه فریاد اللّه‌اکبر گویان مستضعف، قوی‌تر از ستون‌های کاخ سلاطین و جابران بوده. و همیشه اراده‌ی خداوند بر این بوده که ندای اقتدار اللّه‌اکبرش بر صدای وسوسه‌آلود و دل‌فریب ابلیس‌ها غالب باشد؛ وَ لَو کَرِهَ المُشرِکون. پس به امتداد حنجره‌ی علی؛ اللّه‌اکبر، اللّه‌اکبر، اللّه‌اکبر!