چند روزی از تولدش نگذشته بود، که مادرش شهربانو رحلت کرد. پدرش اباعبدالله‌الحسین دایه‌ ای برای او انتخاب کرد، تا برای او مادری کند، و در تربیت او بکوشد. به همین دلیل تا سنین بزرگسالی از زحمات دایه مهربانش قدردانی میکرد؛ و نام مقدس «مادر» را بر او میگذاشت. میگویند: با مادر ناتنی خود، هم‌غذا نمی‌شد! وقتی دلیل این کار را پرسیدند، فرمود: از آن می‌ترسم که مادرم بخواهد بر سفره لقمه‌ای را بردارد، و من هم بخواهم همان لقمه را بردارم و من بر او سبقت بگیرم! و این بی ادبی محسوب شود و عاق او گردم .. [ زندگانی‌ امام‌ زین‌العابدین، ص ۳۵ ]