🟢🟢🟣🟢🟢بازخوانی رفتار ناتو در قبال جمهوری اسلامی؛ بازی ببر کاغذی با دم شیر ناتو خود یکی از اضلاع جنگ ترکیبی غرب که به طور مستمر در مبارزات نظامی، اقتصادی، سیاسی و روانی علیه ایران به راه افتاده است، محسوب می‌شود. به گزارش مشرق، سازمان آتلانتیک شمالی (ناتو) یک سازمان پیمان امنیت دسته‌جمعی است که تحت رهبری ایالات متحده شکل گرفته است. این سازمان که یک تشکل عمدتاً امنیتی- نظامی به جامانده از زمان جنگ سرد است، به واسطه سهمی که رهبر آن یعنی امریکا در نظام بین‌الملل دارد، باعث شده است همچنان خود را به عنوان ابزاری مؤثر در عرصه جهانی مطرح کند. شاید هدف ناتو در آنچه به طور مکتوب و مدون آورده شده، امنیت‌آفرینی در اروپا باشد، اما کارکردهای این سازمان برای نیل به چنین هدفی دارای بازوهای مختلف در ابعاد جهانی است. از این رو، ناتو سعی می‌کند در جای‌جای جهان، حضور فیزیکی خود را حفظ کند. در ادامه این مطلب، رویکردها و راهبردهای این سازمان امنیتی غربی در برابر جمهوری اسلامی ایران مورد بازخوانی و بررسی قرار خواهند گرفت. ناتو به سوی شرق و تهدیدات آن علیه ایران ناتو به دنبال آن است که نفوذ خود را به قدری در نظام بین‌الملل گسترش دهد که عملاً چین و روسیه در رسیدن به اهداف خود متوقف شوند. به همین دلیل بعد از جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ناتو با سیاست نگاه به شرق عملاً و به‌تدریج توانست نفوذ خود را گسترش دهد و این گسترش نفوذ هم یک پروسه توقف‌ناپذیر است؛ این نفوذ بعضاً هم در خاورمیانه و هم در قفقاز تا دریای خزر دیده می‌شود. با توجه به برنامه‌های ناتو جهت توسعه به شرق و نزدیک شدن به محیط جغرافیایی اطراف ایران و پیوند این سازمان با برنامه‌های نظامی امریکا در جهت مداخله در منطقه ژئوپلیتیک غرب آسیا، ناتو یک تهدید جدی برای ایران محسوب می‌شود. به طور نمونه، این سازمان چندان بی‌میل نیست که ایران را در منطقه قفقاز تحریک کند تا وارد یک درگیری نظامی شود و به این دلیل، بهانه برای حضور ناتو در این منطقه شکل بگیرد. جنگ‌های ۲۰۰۱ افغانستان و ۲۰۰۳ عراق، ناتو را علاوه بر ترکیه، در این مناطق با ایران همسایه کرد، همچنین ناتو با دیگر همسایگان ایران شروع به همکاری گسترده کرده است. افزایش نیروهای ناتو یکی از اهداف منطقه‌ای این سازمان محسوب می‌شود، به طوری که استولتنبرگ در سال ۲۰۱۸ اعلام کرد، ناتو قصد دارد حضور خود در عراق را افزایش دهد. اما موضوع تنها به جغرافیای نظامی ختم نمی‌شود، ناتو با استفاده از ظرفیت‌های درونی خود به طور پنهان و آشکار به فعالیت‌های سیاسی و تخریبی علیه کشورهای هدف می‌پردازد. ناتو خود یکی از اضلاع جنگ ترکیبی غرب که به طور مستمر در مبارزات نظامی، اقتصادی، سیاسی و روانی علیه ایران به راه افتاده است، محسوب می‌شود. از آنجا که امریکا رهبری ناتو را در اختیار دارد و در جنگ اوکراین، جهان شاهد غلبه اراده امریکا بر ناتو بود، می‌توان به کارکرد خصومت ذاتی امریکا در قبال جمهوری اسلامی در تارنمای ناتو باور داشت. چند نمونه از فعالیت‌های ناتو علیه جمهوری اسلامی اسکان منافقین و حمایت از داعش: پس از تخلیه نیروهای گروهک تروریستی مجاهدین خلق از پایگاه‌های سابق در عراق، ایالات متحده و ناتو تأسیس یک پایگاه نظامی حفاظت شده این گروه را در مانز آلبانی نزدیک تیرانا تسهیل کردند. همچنین ناتو پس از سرنگونی نیروهای داعش در سوریه و عراق، آلبانی را تحت فشار قرار داد تا به تروریست‌های تکفیری اجازه دهد به مجاهدین خلق در آلبانی بپیوندند. این رفتار نشان‌دهنده حمایت ضمنی ناتو از نیروهای تروریستی تکفیری است که سال‌ها در خاک سوریه جنایات فراوانی را مرتکب شده و در لفاظی‌های خود، فتح دیگر کشورها چون ایران را تکرار می‌کردند. آلبانی میزبان حدود دو هزار عضو گروهک تروریستی منافقین است که پس از برچیده شدن اردوگاه‌هایشان در عراق به آلبانی منتقل شده و در این کشور حضور دارند. برخی از روزنامه‌نگاران آلبانیایی که توسط دولت آلبانی و سازمان مجاهدین خلق تحت فشار قرار گرفتند، معتقدند که اشرف ۳ و کمپ باند استیل متعلق به ناتو برای آموزش مجاهدین خلق و دیگر مزدوران غرب آسیا که برای جنگ علیه ایران به منظور اجرای عملیات تغییر رژیم به رهبری ناتو استفاده می‌شوند. یکی از تناقضات رفتاری ناتو آنجا است که، سازمانی که مدعی مبارزه با تروریسم بین‌المللی است به یک فرقه تروریستی پناهگاهی امن داده تا به ستاد عملیاتی برای راه‌اندازی گسترده‌ترین طیف اقدامات مخرب قابل تصور علیه ایران تبدیل شود. این امر گویای همکاری اعضای ناتو با فعالیت‌های تروریستی آنها و حمایت‌های مادی و معنوی از منافقین است. علاوه بر آن برخی فرماندهان سابق ناتو چون ژنرال وسلی کلارک، در نشست‌های سازمان منافقین به ایراد سخنرانی پرداخته و از فعالیت‌های مخرب و تروریستی آنها علیه مردم ایران، حمایت کرده است.