⭐️⭐️⭐️من دارم می روم که تو چادرت را در نیاوری⭐️⭐️⭐️ یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس به نام سركار خانم موسوی تعريف می كردند: « يادم می آيد يک روز که در بيمارستان بوديم، حملۀ شديدی صورت گرفته بود. به طوری که از بيمارستان های صحرايی هم مجروحين زيادی را به بيمارستان ما منتقل می کردند. اوضاع مجروحين به شدت وخيم بود. در بين همۀ آنها، وضع يکی از آنها خيلي بدتر از بقيه بود. رگ هايش پاره پاره شده بود و با اين که سعی کرده بودند زخم هايش را ببندند، ولی خونريزيی شديدی داشت. مجروحين را يکی يکی به اتاق عمل مي برديم و منتظر مي مانديم تا عمل تمام شود و بعدی را داخل ببريم. وقتی که دکتر جراح اين مجروح را ديد، به من گفت که بيارمش داخل اتاق عمل و برای جراحي آماده اش کنم. من آن زمان چادر به سر داشتم. دکتر اشاره کرد که چادرم را در بياورم تا راحت تر بتوانم مجروح را جا به جا کنم. همان موقع که داشتم از کنار او رد می شدم تا بروم توی اتاق و چادرم را در بياورم، مجروح که چند دقيقه ای بود به هوش آمده بود به سختی گوشۀ چادرم را گرفت و بريده بريده و سخت گفت: من دارم می روم که تو چادرت را در نياوری. ما برای اين چادر داريم مي رويم. چادرم در مشتش بود که شهيد شد. از آن به بعد در بدترين و سخت ترين شرايط هم چادرم را کنار نگذاشتم. »