........... گمشده هور58 ........... .... سردار حاج علی هاشمی .... تنها شده ام و با خودم فکر میکنم بهتر است یک شب جودی را برای شام دعوت کنم خانه ی خودمان که نمی شد، آمدم و از حاج عباس که جانشین قرارگاه است و در حکم بزرگتر بچه ها خواستم تا مهمانی منزل او باشد. دور سفره نشسته ایم، به بچه ها می گویم: - ببخشید که اینجا دعوتتون کردم. من دیگه رفتم قاطی مرغ ها و خونم هم کوچیکه. جودی راستی، وقتی شما اسير شدی ما عملیات را دو ماه عقب انداختیم. - چرا؟ - چون مطمئن نبودیم شما حرفی نزنی دو تا از نیروهای اطلاعاتی رو فرستادم دنبالت تا پیدات کنند، در بیمارستان زبیر تو رو دیده بودند. تحقیق کردند و مطمئن شدند که چیزی نگفته ای. - یعنی شما دنبال من اومديد؟ - بله اومدیم فکر کردی ما نیروهامونو به همین راحتی ول میکنیم؟! - نه على، از این بابت که مطمئنم. مادرم که خیلی از شما راضيه و تشكر میکنه. میگه شما تو این مدت دائما بهش سرکشی کردی و کارهاش رو انجام دادی. سرم را پایین می اندازم، : - نه بابا کاری نکردیم که، اینا همه وظیفه است. *.*.* خدا دعوتمان کرده که به خانه اش برویم. دیدار خودش که تا حالا نصيبمان نشده، زیارت بیتش برایم غنیمت است. نامه داده اند که به همراه چند تن از فرماندهان دیگر قرار است برای حج تمتع امسال اعزام شویم. اما به خاطر درگیری هایی که در مناطق است فقط برای انجام اعمال می رویم. وقتی به ننه و بقیه خبر دادم خیلی خوشحال شدند. قبل از من کسی مگه نرفته بود و در خانه تازگی داشت. تاريخ حركت مشخص شده است. از بچه های قرارگاه خداحافظی می کنم. از تک تک نیروها حلالیت می طلبم و میگویم که هوای جزیره را داشته باشند. جودی در قرارگاه نیست. با سید می رویم دم خانه شان. مادرش صدایش کرد که کاظم بیا، بچه های سپاه کارت دارند. می آید دم در و مثل همیشه بی مقدمه می پرسد:. - چی شده؟ خیر باشه. - خیر که خیره دارم میرم مگه اومدم خداحافظی. - به سلامتی از کجا میری با چی میری؟ - میرم شوشتر بعد تهران. با هواپیما میریم دیگه. - صبر کن من هم باهات بیام میخوام برم تهران. کارهای درمانم مونده. - باشه بیا. از خدا خواسته بودی. زود باش که دیر شده. 🍂 🍂ادامه دارد.