روان: این مینویِ گیتی نشین 🔰در هستی شناسی آیینهای ایران باستان، جهان مخلوقات از دو عالَم تشکیل شده است: مینو و گیتی. مینو جهان برین است با موجوداتی برتر و گیتی همین جهان زیرین است. موجودات مینوی بسی قدرتمندتر از گیتی نشینانند. البته به یاد داشته باشیم که در اندیشه های اساطیری ایران باستان، مینوی بودن به معنای متعالی بودن نیست؛ بلکه علاوه بر امشاسپندان و ایزدان که موجوداتی مقدس و پاکند، اهریمن یا همان «انگره مینو» یا «روح تخریبگر» و دیوان و سردیوان نیز موجوداتی مینوی هستند. 🔰انسان، در گیتی ساکن است اما موهبتی از جانب اهورامزدا به او عطا شده است که او را به جهان برین یا همان مینو، متصل می کند. این موهبت ویژه «روان» است. روان که مستقیما از اهورامزدا الهام گرفته است و یکتاپرستی و دوری از دروغ در عمق آن قرار داده شده است، راهنمای انسانی است که در جهان پر از تاریکی و تضاد گیتی قرار گرفته است. به این ترتیب «انسان» تنها موجودی است که «روان» دارد و به کمک آن هم در گیتی حضور دارد و هم در مینو. گویی که انسان تنها موجودی است که امتداد هستی او از گیتی تا مینو گسترش یافته است. 🔰فردوسی با درکی عمیق از انسان، ابتکارات نیکوی آدمیان را به «روان» نسبت می دهد و از زبان جمشید، هدف برپایی «شهر» را ره یافتن آدمی به «روان روشن» می داند: بدان را ز بد دست کوته کنم روان را سوی روشنی ره کنم 🔴برای آشنایی با بخش اول از پادشاهی جمشید و دیدگاه او درباره آرمان شهری که به دنبال پرپایی آن است، قسمت چهاردهم شهرنامه را ببینید: آپارات: https://www.aparat.com/v/ymuza یوتیوب: https://youtu.be/VblXZS4bc8Y با معرفی شهرنامه به دیگران در تقویت هویت ملی، سهیم باشیم👇 🆔 @shahr_naame