بخشی از نوشتار بالا: در جهان جدید، با غلبه ذهنیت برخاسته از علوم‌تجربی بر حیات بشر، «زمان» به‌عنوان یک کمیت فیزیکی فهمیده می‌شود که سیری خطی و مستقیم دارد و هرگز به عقب برنمی‌گردد؛ درحالی‌که در جهان قدیم، زمان ماهیتی دوار و گردون دارد: جهان به کام من اکنون شود که «دور زمان» مرا به بندگی خواجه جهان انداخت چرخه زمان، با چرخش فلک یا همان آسمان نسبتی مستقیم دارد و ازاین‌رو به چرخه زمان، دور فلک نیز گفته می‌شده است: صبح است ساقیا! قدحی پرشراب کن «دور فلک» درنگ ندارد، شتاب کن در نگرش کهن، زمان هرچند ظاهرا به جلو حرکت می‌کند؛ اما در باطن خود ماهیتی دوار و چرخنده دارد؛ گویی الگوهایی کهن وجود دارند که در بستر زمان در شکل‌های گوناگون، متولد می‌شوند. این نگرش باعث پدیدآمدن «تقویم» برای شمارش زمان شد. نوشتار کامل: https://B2n.ir/f79562 @shahr_naame