مختصری از زندگی وشهادت امام هادی(ع) اَلسَّلامُ عَلَيْكَ یا اَبا الحَسَنِ یا عَلِیَّ بنَ مُحَمَّدٍ اَیُّهَا الهادیِ النِّقِیُّ؛ شهادت مظلومانه امام علی النقی (ع) تسلیت باد. حضرت امام علی بن محمد بن علی بن موسی(ع) فرزند گرامی امام جواد(ع)در سال ۲۱۲ هجری قمری در مدینه النبی دیده به جهان گشود.(۱) امام هادی (ع) دهمین پیشوای شیعه در سن ۸ سالگی پس از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد (ع) عهده دار مقام امامت گردید و پس از ۳۳ سال امامت در سال ۲۵۴ هـجری قمری در سامرا به شهادت رسید.(۲) مشهورترین لقب ایشان هادی و کنیه حضرت ابوالحسن می باشد و از آنجا که کنیه ابوالحسن متعلق به چند امام شیعه است، در کتب روائی و اسناد تاریخی منظور از «ابوالحسن اول» امام کاظم (ع)و منظور از «ابوالحسن ثانی» امام رضا(ع)و منظور از «ابوالحسن ثالث» امام هادی(ع) است. و اگر ابوالحسن مطلق و بدون قید ذکر شود منظور و مقصود حضرت امیرالمومنین امام علی(ع) است. امام هادی (ع) در زمان حیات مادی خویش هرچند مورد ظلم و حسادت حکام ظالم قرار می گرفت ولیکن ایشان نیز همانند پدران گرامی خویش و انبیای الهی از آنچنان هیبت و نفوذ معنوی برخوردار بود که همگان را وادار به کرنش می نمود و این امر اختصاص به شیعیان نداشت. بهاءالدین اِربلی از محدثین و مورخین بزرگ شیعه می فرماید: «امام هادی در سامرا از چنان شخصیت والا و عظمت روحی برخوردار بود که همگان در مقابل وی فروتنی نشان می دادند و ناخواسته در برابرش تواضع کرده و مورد احترام بود(۳) با بررسی کتب اهل سنت نیز در می یابیم، اگرچه اهل سنت کمتر به ایشان پرداخته اند ولیکن با این وجود با مراجعه برخی از کتب اهل سنت متوجه می شویم، ایشان از نظر اهل سنت نیز  سرآمد علمی و عملی محسوب می گردد، ابن صباغ مالکی از بزرگان اهل سنت، امام را چنین معرفی میکند : «گنبد فضل ابوالحسن علی هادی بر کهکشانها سر زده شعاع فضائلش تا ستارگان آسمانها امتداد يافته است و هيچ فضيلت و منقبتی نيست مگر اين که افتخار آميزترين آن پيش او است و براي اين شايسته اين فضيلت است که در جوهر ذات او کرامتی که در ويژگيهای آن يگانه است و سرشتش پاکيزه شده از عيب و نقص، و اخلاقش خوش و شيرين و سيرت و روشش متعادل و افعالش با فضيلت می باشد او در وقار و سکون و طمأنينه و فقه و نزاهت و پرهيزگاری و دانائی و آگاهی مطابق روش پيامبر و خوی و عادت علوی بود و دارای سرشت پاک و همت عالی بود که کسی از مردم به آن حد نمی‌ رسيد.»(۴) حاکمان ظالم دوران امام هادی (ع) بدلیل اینکه ایشان را خلیفه بر حق مسلمین می دانستند، از عظمت و هیبت ایشان نزد مردم بیم داشتند، پس همواره حضرت و شیعیان ایشان را مورد آزار و اذیت و کنترل خود قرار می دادند تا آن که معتز که در دشمنی با آل محمد (صَ) و قتل دشمنان معروف بود، به خلافت رسید که آن ملعون وجود نورانی حضرت هادی (ع) را تحمل نکرد و دستور داد حضرت را مسموم و به شهادت برسانند. (۵) پی نوشت: [۱]. اعلام الورى ج 2ص 109 [۲]. مناقب آل ابی طالب ج 4ص 401 [۳]. کشف الغمه اربلی ج2 ص398 [۴]. الفصول المهمه فی معرفه الأئمه ج2ص1073 [۵]. اعلام الهدایه ص114  سیره ،زندگی و سخنان معصومین(ع) https://eitaa.com/joinchat/3055484928C7febb8f6ef