دین و کهنگی انسانها کفش و لباس پنج سال پیش خود را استفاده نمی کنند، اما با باورهای هزارسال قبل زندگی می کنند بزرگترین درد بشریت نادانی نیست، بلکه توهمِ داشتنِ آگاهیست. اگر ما میدانستیم که چقدر نمیدانیم، دنیا بهشت می شد. پاسخ به شبهه به فرض که بپذیریم باورها در گذر زمان بی مصرف شده و باید آنها را تغییر داد از شما می پرسیم این زمان چند سال یا چند دهه یا چند قرن است؟ اگر معیار اثبات و ابطال باورها، زمان باشد، چه مدت زمانی برای باطل شدن یک باور لازم است؟ ده سال یا صد سال یا هزار سال؟ چه کسی و بر چه مبنایی این عدد را تعیین می کند؟ آیا الان که از گسترش باورهای دین ستیزانه (رنسانس اروپا) حدود 400 سال می گذرد وقت آن نرسیده که این باورهای کهنه را عوض کنیم و باورهای جدیدی را جایگزین کنیم؟ گذر زمان شاید بتواند خیلی امور مادی را کهنه و بی مصرف کند اما باورهای ما از این سنخ امور نیستند. باورهای دینی همچون دین مبین اسلام بر مبنای عقل و منطق شکل گرفته اند و تنها زمانی باطل و بی مصرف می شوند که با همان مبنای عقلی بطلانشان اثبات شود. مبنای عقلی دین اسلام، همان مبنایی است که در ریاضیات و فیزیک و علوم تجربی کاربرد دارد. همان عقلی که ریاضیات را درک کرده، همان عقل باورهای بنیادین دین را نیز درک کرده است. هر گاه توانستیم از قواعد یقینی ریاضیات دست بشوریم آنگاه می توانیم از باورهای بنیادین دینی هم دست برداریم یک قانون عقلی ای وجود دارد با این مضمون که "هر معلولی علّتی دارد." این قانون هم برای اثبات خداوند کاربرد دارد و هم برای اثبات همه قوانین طبیعی و تجربی. اگر کسی این قانون را انکار کند، تمام علوم حتی علومی که در این زمان مورد پرستش قرار می گیرند نیز ابطال می شوند بله"بزرگترین درد بشریت نادانی نیست، بلکه توهمِ داشتنِ آگاهیست." برخی افراد بدون تحقیق و مطالعه فقط به صرف اینکه می توانند کلمات را زیبا و دلنشین پشت سر هم بچینند، ادعای آگاهی و دانایی می کنند. ═══✼🍃🌹🍃✼═══ موسسه شاخص https://eitaa.com/shakhes