📝 نامه عرفانی حضرت آیت الله سعادت پرور (پهلوانی) به یکی از یاران طریقت خود 📝 👈 بسمه تعالی 🌷 تصدّقت شوم! 🌹 نظر به محّبت دیرینه که با شما و دوستان هم طریق خود دارم ، لازم دانستم اموری که در سلوک الی الله به نفع سالک است ، تذکّر دهم؛ در صورت مراعات ره صد ساله ، یک ساله طی شود ان شاالله. 1⃣👈 فعل واجبات و ترک محّرمات ، پس از آن انجام مستحبات را حتّی المقدور به جای آورد و ترک مکروهات کند . 💓 از مستحّبات ، نماز شب و بیداری قبل از اذان صبح را بسیار اهمیت دهد، 🔸 همچنین نماز اول وقت ، قرائت قرآن وتوسل به رسول – صلّی الله علیه و آله وسلّم – و اولادش – علیهم السّلام – را ترک نکند. 2⃣👈 ملازمت استاد و عمل به گفتار ایشان ، و ذکر حالات و مقالات و مشاهداتی که پیش می آید؛ بلکه اگر خوابی هم باشد بگوید ، و اظهار نظر نکردن در نظر استاد. 3⃣👈 از افراط و تفریط در هر امری ، احراز جوید. 4⃣👈🏻 از استماع سخن هایی که تفرقه حواس می آورد ، ⛔️ همچنین از مراوده با اشخاص بی موالات در گفتار و رفتار – اگر چه سالک باشد- باید احراز جست. 5⃣👈 مراوده با سالکِ مراقب ، بسیار خوب است ، ولی اگر صاحب عقايد خاصّ باشد، نسبت به امور سلوکی ، نباید جز به آنکه استادش دستور می دهد ، متوجّه باشد ؛ زیرا ایجاد تفرقه می کند. 6⃣👈 با اهل دنیاو کسانی که جز همّ خوردن و خوابیدن و به سر این و آن زدن همّی ندارند ، مراوده مضِّر است مگر به قدر ضرورت. 7⃣👈 سالک باید همّ خود را صرف خود کند و به خود بپردازد ، عمر خود را به گفتار در عقب این آن – اگرچه غیبت نباشد –نگذارند ، از سخنان بی فایده احراز جوید. 8⃣👈 سکوت را شعار خود قرار دهد مگر به قدر احتیاج ؛ زیرا بیشتر لغزش ها ، سببش زبان است. 9⃣👈 از خواهش های نفسانی – حتی المقدور و مع التشخیص – احتراز جوید ، در هر امری و با سرکشی نفس استخاره کند که لااقل مرجّحی برای فعلش پیدا شود. 0⃣1⃣👈 داخل هر کار و عملی ، بدون تامل – اگر چه مدّتی طول کشد- نشود ، و مشورت با استاد و دوستان سالک هم بسیار لازم است. 1⃣1⃣👈 اموری که برای سالک پیش می آید ، از گفتن به غیر استاد ، باید احتراز کند تا زمانی که نفس او به مرحله اطمینان نرسده است. 2⃣1⃣👈 از بدبینی نسبت به عبد خدا باید احتراز جست و به فکر اصلاح خود افتاد ، و موشکاف در خود شد تا عیوب دیگران ، در نظر نیاید. 🔸 البته مساله ی امر به معروف و نهی از منکر مطلب دیگری است. 3⃣1⃣👈 چون تمام مجاهدات و زحمات برای آن است که روح تقویت شود و نفس از این عالم طبیعت انقطاع پیدا کند 💠 لذا در تقویت آن باید کوشید و تقویتش آن است که به امور مذکوره اهمیت داده شود، به قدر امکان ، و از تقویت جهات مادّی ، بیش از مایحتاج ، بپرهیزد.