میگویند چشمی که دائم عیب های دیگران رو ببینه، اون عیب هارو به ذهن منتقل می‌کنه و ذهنی که دائما با عیب های دیگران درگیره آرامش نداره، و درونش متلاطم و آشفته است... در عوض چشمی که یاد گرفته همیشه زیبایی ها رو ببینه، اول از همه خودش آرامش پیدا می‌کنه. چون چشم زیبابین عیب های دیگران رو نمی‌بینه و دنیای درونش دنیای قشنگی هاست ...