داستان امتحان شفاهی حوزه...! (قسمت دوم: نابرابری در ممتحنین) یک پیشنهاد ساده برای امتحانات شفاهی حوزه این است که هرکس نزد استاد خود امتحان شفاهی را بدهد یا اگر استاد فرصت گرفتن امتحان شفاهی را ندارد افراد با سابقه‌ای از درسش را معرفی کند تا طلبه نزد آن افراد که بر مباحث درسی مسلط هستند امتحان شفاهی خود را بدهد. این کار فرصتی فراهم می‌آورد که افراد حاضر در دروس خارج سطح بندی شوند و عملا به تشکیل دروس تمهیدیه خارج و معرفی و تکریم فضلای درس کمک شود. همچنین وقتی طلبه نزد فلان استاد فاضل حاضر در درس می‌رود و با او پیوند برقرار می‌کند می‌تواند در مباحث دیگر هم از او استفاده کند و مثلا وقتی آن فرد فاضل می‌بیند طلبه در برخی بخش‌ها ضعیف است به بهانه امتحان شفاهی از او می‌خواهد بیشتر کار کند و او را راهنمایی می‌کند تا در مراجعه بعدی از او امتحان مجدد بگیرد و جالب اینجاست که روال دروس سنتی حوزه هم چنین بوده است. اما در حال حاضر با مدل کنونی که طلبه نزد عزیزانی امتحان می‌دهد که نه او را دیده‌اند نه جز کلیاتی از موضوع درس او چیزی می‌دانند و ممکن است مثلا استاد طلبه رویکرد کلامی قویی در درس داشته و ممتحن عزیز رویکرد رجالی قوی! یا استاد طلبه موضوعات جدیدی را بحث کرده باشد که ممتحن عزیز اصلا جزو رسالت فقه نمی‌داند! تا جایی که حتی اگر خود استاد خارج هم بخواهد نزد این ممتحنین عزیز امتحان دهد او را رد کند! طلبه وقتی درس را نزد کسی می‌خواند و امتحان را نزد کس دیگری می‌دهد نیازی به ارتباط مستمر و محکم با استاد خود ندارد و همه طلاب درس هم در یک سطح دیده می‌شوند. حساب و کتاب طلبه جای دیگری است و معلوم نیست اساسا چیزهایی از او بخواهند که او خوانده است! حال فکر می‌کنید این پیشنهادها و فواید گفته شده به ذهن عزیزان نرسیده است؟ خوب است بدانید که در حال حاضر چند درس خارج مطرح حوزه و در چند مؤسسه فقهی روال مذکور برقرار است و طلبه نزد استاد خود یا افرادی که استاد معرفی می‌کند امتحان می‌دهد. مشکل اینجاست که این روال و فرصت نابرابر فقط برای افراد خاص حاضر در این دروس است و بقیه باید به مذبح بروند تا جماعتی بی‌کار نمانند! https://eitaa.com/joinchat/2649292800C180b1e3e87