اشعار ناب آیینی
هرکه را چشم و خط و خال سیاهش ندهند تا گدایش نشود ره سوی شاهش ندهند هر که را اذن نگه بر رخ ماهش ندهند ،،تا کسی را به سر کوی تو راهش ندهند گریه و سوز دل و ناله و آهش ندهند،، شکر حق شاعریت را به دلم بسته رقم تا نفس هست دم از دوست زند دست و قلم دل من با غزلی سوی تو بگذاشت قدم ،،به غباری که ز کویت به رخم ماند قسم هرکه خاک تو نشد عزت و جاهش ندهند،، هرکه باشد ز سحر تا به شبانگه ساجد ذکر و مدح تو به لب داشته باشد حامد دل بشکسته اگر هدیه بیارد عابد ،،کوه طاعت اگر آرد به قیامت زاهد بی تولای تو حتی پر کاهش ندهند،، تانگاهم به می و ساقی کوثر چو علی ست غزلم مورد الطاف و عنایت ز نبی ست گاهگاهی دل من زائر کوی رضوی ست ،،تو نوازش کنی آن را که نگاهش به تو نیست تو دهی راه کسی را که پناهش ندهند،، روی قلبم شده حک من غم تو دارم دوست قصه ی وصل من و هجر تو چون سنگ و سبوست شاه بیت غزل دفتر من آن ابروست ،،کافر و مومن و غیر و خودی و دشمن و دوست هیچکس نیست که در کوی تو راهش ندهند،، به سر زلف سیاه تو شده دل در بند آخر افکند مرا موی سیاهت به کمند خواستم بوسه بچینم ز ضریح دلبند ،،به غبار حرم کرببلایت سوگند هرکه خاکت نشود عزت و جاهش ندهند،، درد اگر از تو بود رد بکنم مرهم را شادی از غیر نخواهم ز تو خواهم غم را بده بر چشم و دلم چشمه ای از زمزم را ،،تلخی عشق حلاوت ندهد میثم را تا که سوز سحر و اشک پگاهش ندهند،، استقبال از ✍ 👉 🔹 🔹 http://eitaa.com/joinchat/1035468802Cef07e8d2e7
4هزار مشاهده