🔸 *حقیقتِ زیارت با درکِ حضور، در بیان آیت‌الله جوادی آملی (حفظه الله)* : 🔻 آن‌طوری که مرحوم صدوق در کتاب شریف توحید از وجود مبارک حضرت امیر (ع) نقل کرد، فرمود: «قَد قَامَتِ الصَّلاةُ» یعنی چه؟ ما «حَی عَلَی الصَّلاة»، «حَی عَلَی الفَلاَح»، اینها را می‌فهمیم؛ اما «قَد قَامَتِ الصَّلاةُ» یعنی چه؟ فرمود: ⚡️ *«حَانَ وَقتُ الزِّیارَة»* ؛ زیارتنامه خدا نماز است. بنده اگر بخواهد به حضور پروردگار بار یابد و خدا را زیارت کند، زیارت خدا نماز است. 🔻پس زیارت از «زیارت الله» شروع می‌شود که انسان با او گفتگو می‌کند، حرف خودش را می‌زند، خواسته خودش را در بین می‌گذارد، هر چه دارد در قنوت و غیر قنوت می‌تواند با خدا در میان بگذارد، این زیارت خداست. 🔻زیارت انبیای الهی و ائمه معصومین در تِلو همین زیارت الهی معنا پیدا می‌کند، انسان به حضور آنها مشرّف می‌شود. اینکه زیارت از قُرب و بُعد یکسان است، از نظر معنا گرچه درجات آن فرق می‌کند، برای همین است. 🔻اگر زیارت خانه خدا و پیامبر در تِلو زیارت ذات اقدس الهی است و زیارت خدای سبحان قُرب و بُعدی ندارد، زیارت این خاندان هم به برکت توحید، قُرب و بُعدی ندارد. بنابراین این زیارت اربعین و سایر زیارت‌ها، در هر زمان و زمینی جا دارد، برای اینکه آنها در هر زمان و زمینی به اذن خدای سبحان حاضر هستند. 🔻ما اگر بتوانيم حضور دو جانبه را تأمين کنيم، «طوبي لنا و حسن مآب»، نشد حدّاقل حضور مزور را باور کنيم. اين «السلام عليک» لغو نيست، او حاضر است. اين چنين نيست که ما بايد بگوييم «السلام عليه»، نه‌خير، «السلام عليک». 🔻ما اين «کاف» خطاب را در همين زيارت، هم به ذات اقدس الهي اسناد ميدهيم ميگوييم: «وَ بَذَلَ مُهجَتَهُ فِيکَ»، چون خدا را حاضر ميدانيم، چه اينکه هست. درباره سيدالشهداء هم که مظهر فيض اوست، اينها از او فيض گرفتند و به ما فوز رساندند، ميگوييم: «السلام عليک». تمام تفاوت در زائران اين است که اين زائر که خود را غايب مي‌بيند، از دور ميگويد: «السلام عليک»، آن زائر که خود را نزديک مشاهده ميکند از نزديک ميگويد: «السلام عليک». تفاوت در همين‌هاست. 📌 جلسه درس اخلاق، ۱۳۹۳/۹/۲۰ 🌐 https://javadi.esra.ir/fa/w/جلسه-درس-اخلاق-1393/09/20- 🔸