شعر شیعه
خورشید سوخت از غم و فردا یتیم شد چشم و چراغِ نوح و مسیحا یتیم شد زهری گرفت، از حسنِ عسکری(ع) نفس صاحب-عزایِ روضهٔ بابا یتیم شد بالا سرش به گریه نشست و عزا گرفت ماهِ ربیع، حضرتِ مولا یتیم شد پشت و پناهِ منجیِ عالم شهید شد تنها نه سامرا...همه-دنیا یتیم شد ای جمکران سیاه بپوش و به سر بزن آمد خبر که مهدیِ زهرا(س) یتیم شد گریه کنان امام ِ زمان(عج) بیکس و غریب زد بی پناه؛ خیمه به صحرا...یتیم شد... تنهایی اش شروع شد از پنج سالگی آقایِ غایب از نظرِ ما یتیم شد! @shia_poem
1.7هزار مشاهده