#دانشمندان_ایران_اسلامی 57 به مناسبت سالروز بزرگداشت خواجه نصیرالدین طوسی و روز مهندسی یکی از مظلومیت های روحانیت و دانشمندان اسلامی در طول تاریخ این بوده است که قدر و منزلت آنان هیچ گاه به عنوان یک شخص روحانی و دیندار معرفی نشده است، بدین معنا که جایگاه علمی آنان را شناسانده شده، ولی جایگاه دینی شان را که مقدم بر جایگاه علمی بوده، فراموش کردند. یکی از مثالهای روشن آن خواجه نصیرالدین طوسی است که به عنوان بزرگترین دانشمند عصر خود یاد می شود؛ اما با وجود شهرت او، بسیاری نمی‌دانند که چنین شخصیتی، فرزند حوزه بوده و همانند سایر علمای اسلامی اساتیدی در علوم اسلامی مانند فقه، حدیث، صرف، نحو، اخلاق و غیر آن داشته است و اگر کسی کمترین آشنایی را نسبت به زندگی نامه او داشته باشد، خواهد دانست که او از علمای ملتزم و مقید شیعه است. شایسته است که دانسته شود که حوزات علمیه از زمان اهل بیت (ع) مشغول به فعالیت بوده و عالمان فراوانی را در تمامی عرصه‌های علوم به جوامع معرفی کردند که بسیاری از آنان تا چند صد سال پس از خود تاثیر‌گذار بوده اند. تمامی عالمان اسلامی دارای خصوصیتی بوده اند که هنوز هم در حوزه های علمیه رواج دارد و آن این است که تمامی دروس و علوم مختلف را از دو حیث مورد بررسی قرار می دادند. حیث اول، اسلام تاکید فراوانی بر کسب علم، نگاشتن علم و تدریس آن داشته و مهم‌ترین شاخصه ی یک انسان علم اوست؛ همین نکته باعث شده است که بزرگترین عالمان تاریخ بدون هیچگونه اغراقی علمای اسلام باشند. (شخصیت‌هایی همانند شیخ طوسی، ابوعلی سینا، علامه حلی، خواجه نصیرالدین طوسی، شیخ بهایی، علامه مجلسی، شیخ انصاری و بسیاری دیگر) حیث دوم، عالمان اسلامی همواره در راستای شناخت خداوند و خلقت او تلاش می کردند، زیرا بهترین بندگان خدا کسانی هستند که بیشترین معرفت و شناخت را به او دارد از این رو تمامی علوم حوزه به این دو بخش تقسیم می شد، علومی که مستقیماً به شناخت خداوند و امور الهی می پرداخت که الهیات نامیده می شد و اشرف علوم بود و علومی که به نحوی به خلقت خداوند متعال مرتبط می‌شد. (که شامل تعلیمیات و طبیعیات می شد.) اما خواجه نصیرالدین طوسی: ایشان در ۱۱ جمادی‌الاول سال ۵۹۷ق در طوس به دنیا آمدند، و به همین دلیل «طوسی» خوانده می‌شود. خواجه نصیر در کودکی، قرآن کریم، صرف، نحو و آداب را فرا گرفت. از اولین اساتید وی، جدش محمد بن حسن در فقه و حدیث، و دایی‌اش نورالدین علی بن محمد شیعی در منطق و حکمت بوده‌اند. خواجه نصیر، سپس با راهنمایی پدرش، نزد کمال الدین محمد ریاضیات آموخت، آن گاه نزد پدر خود علوم حدیث، روایت و فقه را فرا گرفت. در همین دوران که خواجه در ابتدای جوانی بود، شاخه‌های مختلف ریاضیات، یعنی حساب، هندسه و جبر را نیز به حد کمال فرا گرفت. مهم ترین شاگرد او علامه حلی، بزرگ مرجع تقلید شیعیان در قرن هشتم بوده است. خواجه نصیر در حالی در ۱۸ ذی الحجه سال ۶۷۲ق درگذشت که برای سامان دادن به امور اوقاف و علما، در بغداد به سر می‌برد. او بنا به وصیت خود در حرم کاظمین دفن شد. او همچنین وصیت می‌کند که روی قبرش اشاره‌ای به ویژگی های علمی‌اش نشود و عبارت «و کَلبُهُم باسِطٌ ذِراعَیهِ بِالوَصید» (بدین معنا: سگشان بر آستانه [که کنایه از سگ آستان امامین کاظمین است] دو دست خود را دراز کرده) را بر روی قبر او بنویسند که چنین ارادت خود را به مظهر اهل بیت (ع) ارائه کرده است. به همین منوال سالیان سال، سایر علمای اسلامی و بزرگان حوزه را، شخصیت هایی صرفاً علمی (و بدون معرفی جایگاه دینی آنان) معرفی کردند که علاوه بر خواجه نصیر که بزرگداشت او روز مهندس نامیده شده است، ابن سینا (روز پزشک)، و زکریای رازی (روز دارو سازی) و بسیاری دیگر نیز این چنین است؛ جالب آن که تمامی این بزرگان، شخصیت های حوزوی هستند و سنخیتی با مهندسی، پزشکی و دارو سازیِ امروزه ی دانشگاه ها ندارد، ولی روال دزدیده شدن شخصیت های حوزوی ادامه دارد، و جالب تر آن که در میان چنین شخصیت هایی از حوزه، آن گاه مظلومیت علمای اسلامی بیشتر روشن می شود، که هیچ روزی به نام روز اجتهاد، فقه، حدیث، تفسیر، درایه، رجال، کلام، حکمت، منطق، صرف، نحو و سایر رشته های حوزوی و اسلامی نداریم! باشد که علمای دین و مذهب خود را بهتر و بیشتر بشناسیم. آمین @shobhedini