آنسوی پرچینِ خنده‌ها، سرپناهی خیس از مژه‌های ماه را بلدم، که بیراهه‌ی دریا نیست... جایی بالاتر از ابرها آنجا که آسمان آنها را سرود ... همان‌جا که خداوند هست ... سرزمین پرستوهای از قفس رهیده ... 📸