بخش اوا از مناجات راجین: يَا مَنْ إِذَا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطَاهُ وَ إِذَا أَمَّلَ مَا عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُنَاهُ اى آن‏كه هرگاه بنده‏ اى از او بخواهد عطايش كند، و هرگاه چيزى را كه نزد اوست آرزو كند به آرزويش برساند وَ إِذَا أَقْبَلَ عَلَيْهِ قَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ وَ إِذَا جَاهَرَهُ بِالْعِصْيَانِ سَتَرَ عَلَى ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ و زمانى كه به او روى آور مقرّب و نزديكش كند، و گاهى كه تظاهر به گناه كند گناهش را پرده ‏پوشى نمايد وَ إِذَا تَوَكَّلَ عَلَيْهِ أَحْسَبَهُ وَ كَفَاهُ و آنگاه كه بر او توكل نمايد او را بس باشد و كفايت كند إِلَهِي مَنِ الَّذِي نَزَلَ بِكَ مُلْتَمِسا قِرَاكَ فَمَا قَرَيْتَهُ خداى من كيست كه بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان‏پذيرى ‏ات باشد و تو از او پذيرايى نكرده باشى وَ مَنِ الَّذِي أَنَاخَ بِبَابِكَ مُرْتَجِيا نَدَاكَ فَمَا أَوْلَيْتَهُ و كيست كه مركب حاجت را با اميد به‏ سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشى أَ يَحْسُنُ أَنْ أَرْجِعَ عَنْ بَابِكَ بِالْخَيْبَةِ مَصْرُوفا وَ لَسْتُ أَعْرِفُ سِوَاكَ مَوْلًى بِالْإِحْسَانِ مَوْصُوفا آيا خوشايند است كه از درگاهت با محروميت بازگردم، درحالى ‏كه جز تو سرورى كه به‏ احسان متصّف باشد نشناسم كَيْفَ أَرْجُو غَيْرَكَ وَ الْخَيْرُ كُلُّهُ بِيَدِكَ وَ كَيْفَ أُؤَمِّلُ سِوَاكَ وَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ لَكَ چگونه به غير تو اميد بندم درحالى ‏كه هر خوبى به دست توست، و چگونه جز تو را آرزو كنم درحالى‏ كه‏ آفرينش و فرمان خاص تو است.