🔻در این روزگاری که روی دور تُند می رود، حوصله کنیم برای این چند سَطر: 🔸پرسیوال لوول، ستاره شناس، پس از سالها رصد در 1906 کتابی نوشت به نام کانالهای مریخ که نسبتا مقبول افتاد. او فکر میکرد شیارهای مریخ رودخانه هستند و اونجا مثل زمین افرادی زندگی میکنند! 🔹ما انسان ها عادت عجیبی داریم. معمولا نادانسته هامون رو با دانسته ها پر میکنیم. اگر دسترسی به مقصد نداشته باشی تصویر مبدا رو میگذاری جایش. تبریز هم احتمالا جاییه شبیه تهران، یا تهران هم قاعدتا تفاوت زیادی با آبادان ندارد. 🔸بسیاری از ما ایرانی ها وقتی به باقی کشورها فکر میکنیم پیش فرض هایی در نظر میگیریم. تصور میکنیم گینه و نروژ مثل ما معماری سنتی غنی دارند. یا دولت انگلیس و لبنان چیزی شبیه دولت ما هستند. مکزیک یا مصر یا همه دنیا با همان زبانی که هزاران سال بوده حرف میزنند. یعنی ما ناخودآگاه چیزهایی رو پایه قرار میدیم که معمولا همراه همیشگی ما بوده اند. بچه ای که از اول مادر داشته باشه فکر میکنه همه مادر دارند. نه، درک دیگران از ملت و کشور مثل ما نیست. توجه دارید تقریبا تمام کشورهای اطراف ایران مرزهای نوپدید دارند؟  عراق، کویت، افغانستان، پاکستان، آذربایجان، ارمنستان، ترکمنستان و ... کشورهایی هستند که در سالهای اخیر "به وجود آمده اند". بعضی هایشان روز خاص برای جشن استقلال دارند. چطور میتوانیم شبیه به هم درباره ملیت فکر کنیم؟! تا به حال برایتان سوال نشده روز استقلال ایران چه روزیست؟! 22 بهمن روز پیروزی انقلاب است نه تاریخ به وجود آمدن ایران. ما روز استقلال به این معنا نداریم چون قبل از دوران شناسنامه ها اینجا بودیم. اصلا این استقلال دیگران با استقلال ما یکیست؟! ما حتی کلمات را هم در معنای ایرانیش پیش فرض میگیریم. 🔹یک پیش فرض دیگر هم هست: مردم. معمولا فکر میکنیم در همه جای جهان مردم عین ما هستند. امارات و سعودی و کویت فرقی با ما ندارند. آنها هم جمعیتی عمومی دارند، حرکت سیاسی میکنند، اعتراض دارند، آره و نه میگویند. این تصویر در جنگ افغانستان یک ضربه شدید خورد: اگر طالبان یک هفته ای دولت را میگیرد، مردم کجا هستند؟ اصلا هستند؟ همین سوال را می توانید به نسبت درباره آذربایجان، ترکمنستان، قطر و ... هم بکنید.  متاسفانه همه مادر ندارند. 🔸ما حتی در پس زمینه ذهنمان فکر میکنیم بیشتر کشورها مثل هند و ایران مبارزات مردمی داشته اند. اما واقعیت این است که بسیاری از کشورهای جهان توسط دیگران تعریف شده یا فرایندش توسط اقلیت، نظامی ها، گروهک ها، خارجی ها، توافقات و ... انجام شده. اصلا حواسمان نیست که جزو معدود کشورهای جهان و تاریخ هستیم که انقلاب کردیم. خبر مهم اینکه همه انقلاب نمیکنند. موافق باشید یا مخالف، ما مردم ایران، در خیزشی همگانی، از شهر تا روستا بیرون آمدیم و گفتیم "نه". 22 بهمن 57 جشن تولد ایران نیست، جشن تکلیف ایران است. روز بلوغ ماست. روز ورود به بزرگسالی است. و البته دنیای بزرگسالانه دنیای چالش هاست. دنیای مواجهه با واقعیت ها، دنیای رنج و لذت عمیق تر و حتی عشق. هیچ کودکی نمیتواند عاشق شود چون عشق فقط محبت نیست، رنج آلود است. ایران بالغ میتواند از مرداب جنگ هم تجربیاتی عاشقانه بسازد. چنین نگاهی در همان صحنه از سمت عراق رخ نداد. تصویرسازی بعضیها از دوران پهلوی را ببینید، مثل نوستالژی برای رویای شیرین کودکی است! دورانی بدون غم و غصه که غذا میرسد و نگرانی سیاست برای بزرگترهاست. خیلی از کشورها و ملت ها در چنین دورانی اند. بعضا زندگی نسبتا خوشی هم دارند. خیلی ها به دنیا آمده اند اما همه بالغ نمی شوند. در این منطقه فقط ما هستیم که "شدیم". و این اصلا کم نیست. 🔹پیشرفت به برج های امارات و پول های کویت و نفوذ قطر نیست، به "شدن" جامعه است. در پشت همه ساختمان های بلند یک صندوق رای نیست. حتی صرف صندوق رای هم ملاک نیست. رشد، اراده است نه هدیه. 20 سال آمریکا در افغانستان دولت سازی کرد و در یک هفته فرو ریخت. صادراتی نیست. جوشیدنی است. و ما جوشیدیم. اغراق نیست. خودستایی نیست. نژادی نیست، برتری ذاتی نیست، تحقیر دیگری نیست، یک دارایی است. یک مسئولیت است. نعمتی که قدردانی میخواهد. بله، تحریم هستیم، کم توانی داریم، صدجور اختلاف داریم ولی هستیم. خودمانیم. استقلال یعنی این. آزادی یعنی این. 🔻پ.ن: در قدردانی از نعمت ها باید مراقب بود به نگاه غرور، نژادی و استعماری نیفتاد. تک تک مردم جهان برابرند اما به هر حال در یک وضعیت نیستند. مردمان بسیاری سالها تحت ستم و تضعیف اند. این چیزی از احترامشان کم نمیکند چرا که همان ها روزی وارثان زمینند. برداشته شده از کانال گنجه/ سلمان معمار ✅ @ashkeandishe