هخامنشیان این نمادهای فروهر (که در بین‌النهرین و مصر باستان وجود داشته) را گرفته و با نماد بت مردوک ترکیب کردند. بت مردوک، در اصل یک “گوساله” بود که بعدها در کالبد انسان (یا شِبه انسان) ترسیم شد. این “مردوک” همان است که کوروش، در منشور خود از آن به عنوان خدایِ خود و خدای آسمان‌ها و زمین یاد می‌کند. همان‌طور که به عرض رسید، هخامنشیان، نمادِ گوی بالدار خورشیدی (The Winged Solar Disk) را با نماد بت مردوک ترکیب کردند و آن را به همین شکلی که امروز “به اشتباه” فروهر نامیده می‌شود درآوردند و از آن نماد در برخی کاخ‌های خود استفاده کردند. به‌عبارت روشن‌تر، نمادی که امروز فروهر نامیده می‌شود، ترکیبی از دو نماد است. یکی نماد «گوی بالدار خورشیدی» و دیگری نمادِ «بت مردوک» که هر دو نماد، اصالت غیر آریایی دارند. سِر پرسی سايكس (Sir Percy Sykes) ايران‌شناسِ انگلیسی در تأیید این گفتار می‌گوید: «صورت اين خدا كه به فروهر تعبير شده عيناً مأخوذ است از خداى آسوريان و بالاخره از مصر گرفته شده است.»[1] که این خود مؤیدی هست بر این‌که این نماد، ریشه در تمدن‌های بت‌پرست و خرافه‌گرای بین‌النهرینی و مصر باستان دارد.