سیره صالحان
┄┅⊱⊰𖣐 مــَوﺄعـِظ قـُدْسـۍ 𖣐⊱⊰┅┄ ۞. عنوان ۰۳ | قصد و توجه به پروردگار ۞. خداوند متعال خطاب به حضرت عیسی علیه السلام می‌فرمایند: «...یا عیسی! لا تَدعُنِی إلاّ مُتَضَرِّعًا إلَیَّ و هَمُّکَ هَمًّا واحِدًا، فَإنَّکَ مَتَی تَدعُنِی کَذَلِکَ اُجِبکَ...» فـ²⁰|❶ ۞. ترجمه آیةالله طهرانی رضوان الله علیه: « ...ای عیسی! مرا مخوان جز با حال تضرّع بسوی من و قصد تو قصد واحد باشد پس اگر در این صورت مرا بخوانی اجابت می‌کنم...» ┄┄┄┄┄┄┅⊱⊰𖣐⊱⊰┅┄┄┄┄┄┄ ✒️. شرح و تفسیر: « ...دعای شخص مضطرّ مستجاب است، چون در حال اضطرار قطع علاقه از همه چیز نموده و به اسباب توجّه ندارد، بلکه یکسره چشم دل خود را به خدای خود دوخته است. مردمی که به مادّیّات انس پیدا کرده و هنوز تربیت شرعیْ آنها را در مقام توحید رهبری ننموده است، در مواقع شدائد و بیچارگی مضطرّ شده به خدا پناهنده می‌شوند، و در غیر مواقع شدّت از این معنی غافل می‌گردند و به خدا در امور خود متوجّه نمی‌‌شوند؛ و در موقع گرفتاری نماز می‌خواند، قرآن می‌خواند، شبها در تاریکی به قیام و قعود به ذکر خدا بیدار است، چون خدا بدو رحمت بفرستد و رفع گرفتاری کند یکسره فراموش می‌کند، نه نمازی نه روزه‌ای نه قرآنی نه قیام و سجودی، در یک دنیای از غفلت فرو می‌رود و به نفس خود متّکی می‌گردد؛ گویا اصلاً چنین گرفتاری برای او پیدا نشده و ابداً به خدا توجّهی نکرده و برای رفع گرفتاری خود دعائی ننموده است. ◈. انسان باید در امور کوچک و بزرگ قابل اعتناء و غیر قابل اعتناء به خدا پناه برد، چون تمام امور در دست خداست و برای او تفاوتی ندارد؛ ولیکن انسان چون بواسطۀ تکرّر وقوع بعضی حوادث آنها را عادی می‌بیند تصوّر می‌کند که او خود به خود به وجود آمده و احتیاجی به دعا ندارد. و در امور جزئیّه از قدرت خدا غافل است و امور بزرگ را به خدا نسبت می‌دهند. ◈. اگر یک پرِ کاه را ببیند جلّ الخالق نمی‌گوید، ولی چون حرکت یک کره آسمانی را مشاهده کند، یا فاصلۀ دو کوکب را اندازه‌گیری نماید، و یا طفلی را در گهواره گویا ببیند، و امثال امور غیر مترقّبه فریادش بلند می‌شود و جلّ الخالقش به کهکشان می‌رود؛ با آنکه نسبت قدرت خدا به تمام موجودات مساوی است. محمّد بن یعقوب کلینی روایت می‌کند از سیف تمّار، قال: « سمعت أباعبدالله یقول: عَلَیکُم بِالدُّعاءِ، فَإنَّکُم لا تَقَرَّبُونَ بِمِثلِهِ! و لا تَترُکُوا صَغِیرَةً لِصِغَرِها أن تَدعُوا بِها، إنَّ صاحِبَ الصِّغارِ هُوَ صاحِبُ الکِبارِ - بر شما باد به دعا کردن زیرا هیچ وسیله‌ای برای تقرّب به خدا بهتر از دعا پیدا نخواهید کرد. و کوچکی یک مسأله شما را باز ندارد که دعا نکنید، خداوندی که دعاهای کوچک را مستجاب می‌کند همان خدائی است که دعاهای بزرگ را مستجاب می‌کند!»|❷ ◈. إعمال قدرت از خدا نسبت به موجودی، بیش از إعمال قدرت به موجود دیگر نیست. همانطوری که آسمانها را با قدرت به وجود آورده و الآن به قدرت او موجودند، خلقت ملائکۀ مقرّب و ارواح طیّبه و مجرّدات به دست اوست؛ همانطور یک پرِ کاه به قدرت اوست و هر دو تحت قدرت او یکسانند. ولی چون انسان قوّت و ضعف را با نیروی خود می‌سنجد، پرِ کاه را کوچک و کرۀ شمس را بزرگ می‌بیند؛ خلقت جبرائیل را به قدرت بیشتری مشاهده می‌کند و قدرت مگسی را کمتر. ولی اگر خدا را قادر بداند و همه را مقدور به قدرت خدا ببیند و قدرت او را بسیط تصوّر کند مطلب حلّ می‌شود.»|❸ ☜ ☜ مطالعه قسمت قبلی  ⇱ ☜ مطالعه قسمت بعدی ⇲ ☜ فهرست مطالب  ❏ ┄┄┄┄┄┄┅⊱⊰𖣐⊱⊰┅┄┄┄┄┄┄ 📥. مصادر: ❶. الکافی شیخ کلینی ، ج۱۵، ص ۳۱۸ ، ح ۱۰۳/۱۴۹۱۸ ؛ الآمالی شیخ صدوق، ص ۶۰۶ - ۶۱۴، ح ۸۴۱؛ بحارالانوار، ج۱۴، ص ۲۸۹، ح ۱۴ ؛ انوار الملکوت، ج۲، ص ۴۰۳ ❷. الکافی شیخ کلینی، ج۴، ص ۲۹۹، ح ۶/۳۰۶۷ ؛ الامالی شیخ مفید، ص۲۰، مجلس۲، ح ۹ ❸. برگرفته از انوارالملکوت، ج۲، ص۲۵۴   ⇶ @sire_salehan |
201 مشاهده