پیامبر اسلام(ص) فرمود: "اولین کسی که داخل بهشت می‌شود، فاطمه است."[1] آری فاطمه! همان تافته جدابافته از حریر عشق الهی که بر تارک دنیای هزار رنگ هستی، با بودنش نقشی برجسته به تصویر کشید... همان بزرگ بانویی که کوثر بهشت عزت و نام از میلاد او وام گرفت و جوشش و خروش از مهرانگی‌اش... فاطمه فرشته‌ای الهی بود که با زمینی شدنش اعتبار جهانی گشت که روز «مادر» داشتنش، مرهون میلاد اوست. زیارت حضرت فاطمه زهرا (س) آری زهرا با بودنش تبرک دنیا شد؛ بودنی که تنها هجده بهار میزبان شکفتنش بود و هجده تابستان شاهد به بار نشستنش؛ هجده پاییز ناظر خزان‌های بی رحم روزگار بر پیکرش و تنها هجده زمستان کفن پوش بی نام و نشان شدن یاس قامتش! فاطمه یک زن نه یک جماعت بود که فدک به نامش شد و فلک قافیه ای در خور شأن او... عشق بانویی که آب هم با مهریه شدن او بود که حرمت یافت... حتی نام‌های جهان هم برای توصیفش عقیم و ناتوانند و اوست که به این اسما اعتبار و جرأت بودن داده و مادران را کرامت بخشیده... و حال امروز روز توست مادر! تویی که به اعتبار فاطمه مادری کردن را سرمه چشمان همیشه نگرانت کرده‌ای و عشق دادن را به تاسی از او فرا گرفته‌ای... و چه زیباست روزت که آغشته به گلاب وجود نازدانه محمد مصطفی (ص) است . مادران سرزمینم... روزتان پر از شمیم گل‌های ناب بهاری باد زهرا مرادوند