ا بتوانند رود ارس و همچنین سایر نقاطی که بر سر آن ها اختلاف وجود دارد را برای تعیین مرزها و حدود اراضی هر کدام از دو کشور مشخص نمایند. تهیه نقشه ها و تعیین قواعد مشخص کردن حدود مرزی تقریبا ۲ سال به طول انجامید تا اینکه در سال ۱۳۳۴ هیئاتی عالی رتبه از هر دو کشور حاضر شدند تا برای تعیین نقاط مشخص شده توسط کمیسیون مشترک در نواحی مرزی اقدام نمایند. جزیره های رودخانه ارس رود ارس به عنوان خط اصلی جدا کننده مرز بین دو کشور قرار داشت اما خود رود نیز دارای قسمت هایی بود که می بایست بر سر مالکیت آن گفت و گو می شد. رودخانه ارس در برخی از قسمت های خود دو شاخه شده و جزیره های کوچکی را در میان خود ایجاد کرده است. تعداد این جزیره های کوچک در سراسر این رودخانه به بیش از ۸۰۰ عدد می رسد که آن ها را با شماره گذاری شناسایی می کنند. در مورد این جزایر کوچک نیز در کمیسیون مشترک صحبت شد و نتیجه بر آن بود که در مکان هایی که رود دو شاخه می گردد شعبه عمیق تر به عنوان نقطه صفر مرزی در نظر گرفته شده و جزیره آن میان و شعبه فرعی رود جزء خاک کشور مقابل باشد. بر همین اساس تعیین مرز دو کشور پیش رفته تا اینکه در ۵ کیلومتری جلفا از طرف کلیسای وانت سنت استپانوس موضوع به جزیره ۱۳۰ رسید که بزرگترین جزیره در رودخانه ارس می باشد. هیئات ایرانی و روسی بر سر این جزیره مناقشه داشتند و نمی توانستند به نظری مشترک برسند. هیئات روسی از یک طرف بر این اعتقاد بود که بخش عمیق رودخانه نزدیک خاک ایران بوده و جزیره شماره ۱۳۰ به همراه شاخه فرعی رود می بایست متعلق به روس ها باشد، در حالی که طرف ایرانی نیز از جانب خود اصرار داشت تا ثابت کند بخش عمیق رودخانه نزدیک مرز روس ها بوده و این جزیره می بایست متعلق به ایران باشد. این اختلاف بالا گرفته تا جایی که روس ها با لحن نامناسب به توهین و زخم زبان پرداخته و شکست های ایرانیان و از دست دادن مناطقی مثل قفقاز را برای آن ها یادآوری می کردند تا از این طریق با ایجاد احساس تحقیر طرف ایرانی را مجبور به قبول نظرشان کنند. رشادت ستوان کثیری رفتارهای تحقیر آمیز روس ها تا جایی پیش رفت که باعث به جوش آمدن خون سربازان ایرانی شد. یکی از این سربازان به نام ستوان نورالله کثیری بود که خونش از این برخورد روس ها به جوش آمده بود و تصمیم گرفت تا برای ثابت کردن حرفش و نشان دادن قدرتشان از رودخانه ارس عبور کرده و پرچم ایران را در جزیره شماره ۱۳۰ به اهتزاز در بیاورد. ستوان کثیری که از نقشه برداران لشگر تبریز بود اصرار داشت که شاخه رود ارس در سمت ایران عمق زیادی ندارد، با اینکه کثیری می دانست که ادعایش نادرست است برای اثبات آن سوار بر اسب شده و پرچم ایران را نیز همراه خود آورد تا آن را در جزیره ۱۳۰ برافراشته کند. اگر او می توانست با یک اسب از عرض رودخانه عبور کند مشخص می شد که عمق این بخش بسیار کم است. او خود را به آب زده و سعی کرد در عرض رودخانه حرکت نماید اما آب های خروشان ارس و همچنین گردا @skhanzadeh_ir gap.im/skhanzadeh_ir_en فناوری برای بشریت پیوند دعوت به ویراستی: https://virasty.com/r/QuE @skhanzadeh_ir gap.im/skhanzadeh_ir_en فناوری برای بشریت پیوند دعوت به ویراستی: https://virasty.com/r/QuE