ما از دو جهت باید به اربعین توجه خاص داشته باشیم، یکی اینکه ما را برای ظهور آماده کند که این از یک آدمِ ترسو بر نمی‌آید، باید در ما شجاعت باشد و الا مقدمه‌ساز ظهور نخواهیم شد. دوم اینکه اگر بخواهیم عبادت اربعین را نورانی‌تر کنیم، باید آدابش را به‌جا بیاوریم و ارکانش را رعایت کنیم تا کامل و مقبول باشد و اثر لازم را در روح ما و در جان جهان بگذارد. این عبادتی که امام‌حسین(ع) برای ما آسان کرده، با همه عظمتش معمولاً یک‌چیز کم دارد که درواقع یک کمبود مهم در فرهنگ دینی ما محسوب می‌شود؛ کمبودی که ما باید در عبادت برطرف کنیم تا عبادت‌مان کامل بشود «ترس» است. مهمترین ویژگی عبادت «خشوع» است، خشوع یعنی حساب بردنِ توأم با تواضع، وقتی قرآن می‌فرماید مؤمنین رستگار می‌شوند، نمی‌فرماید کسانی که نماز می‌خوانند بلکه می‌فرماید کسانی که در نمازشان خشوع دارند «الَّذینَ هُمْ فی‏ صَلاتِهِمْ خاشِعُون‏» (مؤمنون،2). امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه زهراء(س) سر نماز رنگ‌شان می‌پرید، چرا ما این حالت را تجربه نکرده‌ایم؟