برای اینکه از سر تواضع، ارتباط‌تان را با امام‌حسین(ع) حفظ کنید نه از سر هیجان عاطفی، باید برنامه داشته باشید. اگر هر موقع دل‌تان خواست در خانه امام‌حسین(ع) بروید این بی‌ادبی است. کار را به حال دل‌تان نسپارید! قلب انسان اقبال و ادبار دارد. نگویید امروز برای زیارت عاشورا احساس ندارم، بگو من باید هر روز به آقا سلام بدهم، اگر احساسم نیامد، ادب که می‌توانم داشته باشم. فکر نکنید حتما باید عاشق باشید که هر روز دل‌تان برای کربلای امام‌حسین(ع) تنگ بشود! رکن رکین عبادت محبت نیست، ادب و تواضع است.
نود درصد کسانی که به کربلا آمدند و در مقابل امام‌حسین(ع) قرار گرفتند، نه کینۀ امام‌حسین(ع) را به دل داشتند، نه خیلی رذل و جنایتکار بودند چه برسد به اینکه قاتلِ چنین خوبانی باشند. آنها در چند روز، به این حد از پستی رسیدند. علت سقوطشان این بود که به امام‌حسین(ع) بی‌ادبی کردند. بعضی‌ها فقط با یک بی‌ادبی نسبت به عزاداریِ امام‌حسین(ع) خیلی راحت، آینده خودشان را نابود می‌کنند.
یک بی‌ادبی نسبت به امام‌حسین(ع) همین است که کسی بتواند به زیارت اربعین برود ولی نرود. امام‌صادق(ع) فرمود بعضی از شیعیان چهار سال می‌شود به کربلا نرفتند، اینها چه جوابی به رسول‌خدا(ص) در قیامت می‌دهند؟! پرسیدند: چند وقت یک‌بار باید به زیارت حسین(ع) برویم؟ فرمود نباید سه سال بیشتر بگذرد. (فَمَا جَازَ الثَّلَاثَ سِنِینَ؛ کامل‌الزیارات، ۲۹۷)