((به نام خدا)) ((شعرشهادت امام حسن مجتبی(ع)) مجتبایم زاده و عشق علی مرتضی(ع) نوگل آل رسول و نور چشم مصطفی(ص) من غریبم در مدینه من غریبم در وطن من غریب خانه ام من مجتبایم من حسن همسرم گردیده قاتل من غریب خانه ام قتلگاه من شده این خانه و کاشانه ام پیکرم مسموم و خون بر دیده یاران شده تیرها بر پیکرم چون قطره باران شده لخته های خون دل آمد برون از پیکرم داخل طشتی که آورده برایم خواهرم مدفنم گشته بقیع و درکنار فاطمه(س) در جنان سوزد برایم هم علی هم فاطمه(س) مهدی صاحب زمان آید کنار قبر من از دلش گوید غریبم وا عموجان وا حسن من که مثل باب خود هستم شهید اشقیا لاجرم سوزم به جنت بر شهید کربلا خون دل میریخت از من داخل طشت از عدو کربلا دشمن بریده از حسین من گلو لخته های خون من در طشت آمد بی امان شام غم راس حسین بودی و چوب خیزران پیکر من تیرباران روی دست اقربا قتلگه جسم حسینم بر زمین و سر جدا بعد من میسوخت زینب با دو صد شور و نوا کربلا می دید زینب سر بروی نیزه ها بعد من دلهای عاشق شد زداغ من کباب کربلا جسم شهیدان شد میان آفتاب از دلش گفتا علائی یا امام مجتبی(ع) قسمتم کن در مدینه هم بقیع و کربلا بمناسبت شهادت امام مجتبی(ع) آدرس کانال شعر در ایتا: https://eitaa.com/sma1212