«آیا عاشق غیر خدا شدن حرام است؟» سؤال این روزها و ماه‌ها و سال‌ها و قرن های، جوانان و میان‌سالان و کهنسالان و خودِمان‌ها از ماها اگر بپذیریم که عشق عبارت است از «فنای عاشق در معشوق» که لازمه آن جز معشوق ندیدن است، ممکن است در این هنگام پرسشی به ذهن متبادر شود و ان این که «آیا عاشق غیر خدا شدن حرام است؟»اعمال انسان از یک جنبه به دو دسته‌ی اختیاری (ارادی) و غیر اختیاری تقسیم می‌شود و می‌دانیم که مقوله‌ی «حرمت» فقط اعمال ارادی و اختیاری را در بر می‌گیرد. حال سؤال اینجاست که آیا عشق، عملی است اختیاری یا بی‌اختیار، تا بعد از آن نوبت به پرسش ما برسد که «عاشق غیر خدا شدن چه حکمی دارد؟» ظاهر این است که پدیده‌ی عشق مستقیماً در محدوده‌ی اعمال اردای نیست، بلکه نفوس انسانی بسته به محدوده‌ی نگاهشان به عالَم و مقدماتی که درگیر آن می‌شوند، یک در هزار ممکن است عاشق شوند. لکن در فرایند عشق یک عنصر ذاتی وجود دارد که در فرض عدم آن عشقی پدیدار نمی‌گردد و آن نیست مگر همان که در ابتدا ذکر شد یعنی «اراده‌ی همه خوبی‌ها و نثار آن‌ها به معشوق». این ویژگی را که از عشق بگیری چیزی نمی‌ماند جز یک اسکلت متعفن که منبعث از لاف بزرگی است به نام «Love» و دیگر هیچ. از اینجا به بعد می‌خواهیم به این مطلب برسیم که اصولاً عشق ولو اصطلاحاً عشق مجازی! نه تنها منافی با عبودیت نیست، بلکه قوامش به عبودیت است، چرا که عاشق همواره باید محبوبش را از گزند همه نقص‌ها و کاستی‌ها که در رأس آن خسران معنوی است برهاند. بنابراین هرگز راضی به معصیت معشوق نیست و خودش نیز که وصله‌ی او محسوب می‌شود باید بر کمالاتش بیفزاید تا منقصتی برمحبوب پدید نیاید. بنابراین در #عشق معصیت راه ندارد، چرا که گناه در عشق یعنی معشوق راضی‌شدن به فرو افتادن محبوب در ورطه‌ی هلاک و تباهی... پس بدانیم و بدانید که در عشقمان اگر اسیر ولو یک نیم نگاهِ حرام نیز بشویم، جای تأمّل دارد.. گاهی هوسی است حیوانی که برای خوش‌آمد نفس طغیان‌گر، و توجیه کار، کلمه‌ی مقدس عشق را به آن نسبت می‌دهیم. لا حُبَّ فی المعصیة و لا معصیةَ فی الحُب #جوانی #خودش ⭕️ سربازِ نبرد نرم ↙️ http://eitaa.com/joinchat/95027200C4feefddbb9