🌀کس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من 💢حوزه علمیه برای جذب داوطلبان ورودی تازه نفس و با انگیزه، باید به سمت مسجد، مدرسه و هیئت برود. گذشت آن زمانی که عاشق به دنبال معشوق می گشت. برای این منظور چند راه حل به ذهن می رسد: 🔹۱. در قدم اول باید طلاب از پایه دوم به بعد، مهارت کار با نوجوان را یاد بگیرند و راهی مسجد برای کار با نوجوانان شوند. 🔹۲. تمام مدارس پسرانه در دسترس مدارس علمیه، باید توسط طلاب برای نماز و برنامه های فرهنگی باید پوشش داده شوند. 🔹۳. هر مدرسه باید به فکر تاسیس مدارس پیش حوزوی بیافتد تا نیروی مورد نیازش را به دست و سلیقه خود تربیت کند. 🔹۴. طلاب باید به صورت گروه های چند نفره به کمک امامان مساجد بروند و مساجد را احیا کنند. احیای مساجد، قطعا به احیای حوزه های علمیه خواهد انجامید. 🔹۵. حوزه علمیه اگر مسجد ندارد، مسجدی را به عنوان پایگاه خود انتخاب کند و فعالیت های جوان و نوجوان محور را مبنای کار قرار دهد تا الگوی کار با نوجوان را تعلیم و تعمیم دهد. 🔹۶. با توجه به خطرات جمعیتی، لازم است حوزه علمیه مبلغانی تربیت کند که در زمینه ازدواج های آسان، ازدیاد نسل و ارتقای جایگاه خانواده به صورت محله محور فعالیت داشته باشند. 🔹۷. حوزه علمیه باید محلی برای اجتماع نوجوانان باشد؛ از برگزاری برنامه های ورزشی، اردویی گرفته تا برگزاری کلاسهای قرآن و برنامه های علمی تقویتی. 🔹۸. حوزه علمیه باید برنامه هایی داشته باشد که محلات از داشتن حوزه علمیه رضایت داشته باشند؛ فعالیتهایی از قبیل احیای مناسبت های مذهبی در محلات، فعالیت های جهادی محله محور. 🔹۹. حوزه علمیه باید قدردان چهره های مولد و فرهنگ ساز محلات باشد و ارتباط با آنها را مغتنم شمرده، به جهت دهی آنها در مسیر مصالح خود اقدام کند. 🔹۱۰. هیئت های دانش آموزی، مکانی است که حوزه علمیه می تواند با تاسیس و یا تقویت آن، ارتباط با جوانان و نوجوانان سازماندهی کند. 💢خلاصه اینکه امروز دیگر حوزه علمیه نمی تواند بدون اقدام به تولید، مصرف کننده باشد. دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم تا دیگران بخورند. #خط_خطی 🔅سعدا؛ روزنه ای به طلبگی بهتر @soada313‌ ‌