یک روایت بسیار زیبایی است. در واقع به است که آن هم به واسطه حضرت (ع) به دست ما رسیده است، بر این اساس می­‌توانیم بگوییم این نامه است. یعنی اینکه انسان‌ها باید با هم باشند، باشند، باشند، بلد باشند چه زمانی کنند و چه زمانی گفت‌وگوهای بیهوده را ترک کنند. در نتیجه می­­‌توانیم بگوییم این نامه می‌‌تواند قرار بگیرد. علیه السلام به شیعیان: ای عبدالعظیم از سوی من به یارانم سلام برسان و به ایشان بگو: که را به خود راه ندهند؛ و به آنان فرمان ده به و ؛ و آنها را فرمان ده در آنچه به کارشان نمی آید خاموشی ورزند؛ و کنار نهند و به یکدیگر روی آورند که موجب نزدیک شدن به من است؛ و به خود را مشغول نسازند که من با خود عهد کرده ام هر که چنین کند و یاری از یاران مرا به آورد، از خدا بخواهم در دنیا سخت ترین را به او رساند و در آخرت در شمار باشد؛ و ایشان را آگاه ساز که خداوند، آنها را خواهد بخشید و از بدکارشان در خواهد گذشت؛ مگر کسی که به خدا ورزیده یا دوستی از دوستان مرا بیازارد یا او را به دل گیرد؛ که اگر چنین کند خداوند او را نبخشاید تا زمانی که از این اندیشه بد باز نگردد، اگر بازگشت (چه بهتر) و گرنه روح از دلش رخت بربندد و از من بیرون رود. و او را از ولایت ما بهره ای نخواهد بود و از این سرنوشت بد به خدا پناه می برم @ghoharaneh