حفص می گويد: «فما رأيت أحداً أشدّ خوفاً علي نفسه من موسي بن جعفر (عليهماالسلام) ولا ارجأ النّاس منه وكانت قرائته حزناً فإذا قرء فكانه يخاطب انساناً»[۱] در خوف و رجا كسی را همتای موسی بن جعفر(سلام الله علیهما) نيافتم و قرائت او با حزن آميخته بود هنگامی كه قرآن را قرائت می كرد گويا با كسی سخن می گفت و اين ويژگی تلاوت متدبرانه است كه قاری متدبّر خود را گاهی «مخاطِب» و گاهی «مخاطَب» خداوند می‌یابد. [١]جامع احادیث الشیعه ج۱۵ ص۱۵ تسنیم ج۱ ص۲۴۷