#شعر يَعِيبُ الناسُ كُلُّهُمُ زَمانا و ما لِزَمانِنا عَيبٌ سِوانا  نَعِيبُ زَمانَنا و العَيبُ فِينا و لو نَطَقَ الزَّمانُ بِنا هَجانا  و إنَّ الذِئبَ يَترُكُ لَحمَ ذِئبٍ و يَأكُلُ بَعضُنا بَعضا عِيانا  تمام مردم از زمانه ايراد مى گيرند حال آن كه زمانه را عيبى جز ما نيست ما از زمانه خود ايراد مى گيريم حال آن كه عيب در خود ماست و اگر زمانه زبان داشت ما را هجو مى كرد گرگ گوشت گرگ را نمى خورد ولى ما آشكارا يكديگر را مى خوريم.