حکمت ۱۹۱ على (ع) فرمود: انسان در این دنیا همانند هدفى است که تیرهاى مرگ به سوى آن روان است و غارت شده‌ای است که بلاها به سویش می‌شتابند هر جرعه آبش،گلوگیر شود و هر لقمه اش در حلق بماند انسان به نعمتی نمی‌رسد مگر، نعمت دیگری را از او می‌گیرند روزی از عمر او به او روی نمی‌آورد مگر آنکه روز دیگری از عمرش کم می‌شود پس ما یاران مرگیم و جان‌های ما نشانه مرگ است پس از کجا می‌توانیم امید بقاء داشته باشیم در حالیکه این شب و روز بنایى را بالا نبردند مگر آنکه، بشتاب ویرانش کنند و هرجمع را پریشان سازند الحکمة ۱۹۱ قال عليه السلام : إِنَّمَا الْمَرْءُ فِي الدُّنْيَا غَرَضٌ تَنْتَضِلُ فِيهِ الْمَنَايَا وَنَهْبٌ تُبَادِرُهُ الْمَصَائِبُ، وَمَعَ كُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ وَفِي كُلِّ أَكْلَةٍ غَصَصٌ، وَلاَ يَنَالُ الْعَبْدُ نِعْمَةً إِلاَّ بِفِرَاقِ أُخْرَى، وَلاَ يَسْتَقْبِلُ يَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلاَّ بِفِرَاقِ آخَرَ مِنْ أَجَلِهِ فَنَحْنُ أَعْوَانُ الْمَنُونِ وَأَنْفُسُنَا نَصْبُ الْحُتُوفِ فَمِنْ أَيْنَ نَرْجُوا الْبَقَاءَ وَهذَا اللَّيْلُ وَالنَّهَارُ لَمْ يَرْفَعَا مِنْ شَيْءٍ شَرَفاً إِلاَّ أَسْرَعَا الْكَرَّةَ فِي هَدْمِ مَا بَنَيَا، وَتَفْرِيقِ مَا جَمَعا؟! saying 191 Imam Ali ibn Abu Talib (PBUH) said the following: One in this life is a target of death, a loot to calamities. With every sip there is hardship, with every morsel there is choking. Whenever a servant of Allah receives a blessing, he bids farewell to another. Whenever he welcomes a new day, he bids farewell for its sake to another. This is so because we are assistants of the fates: Every breath we draw is a target of death; so, how can we hope to last since this night and this day never raise anything in honor except that they are more swift in destroying what they build and scatter what they gather?