سخن کوتاه کنم که فعلا مجال وراجی نیست. آن چه این روزها در کشور می‌گذرد، نتیجه‌ی طبیعی شیوه حکمرانی حضرات است. اما اتحاد مردم، گستره جغرافیایی اعتراض، پیوستن شهرهای بسیار مذهبی به روند جاری و شعارهایی که آشکارا از گذشته عبور کرده و فردا را طلب می‌کند، شاید طلیعه‌ی مبارک بیداری ایرانیان و بلوغ روح جمعی ما باشد. حالا یا بعدا، امروز یا فردا، نور بر تاریکی و خون بر گلوله غالب خواهدشد. اگر نبودم که با شما در صبح آزادی پایکوبی کنم، مرا به یاد بیاورید که عمری در دوراهی امید-نومیدی سرگردان بودم. و بوسه‌ای از دور، به دستان هر کسی که دلش واقعا برای وطنش گرفته‌است. و همین. ❀ ߊ‌‌ࡄࡅߺ߳❟ܝ‌ے زیبــا ❀