قدرت در معنای کیمیایی می‌زیست و مهربانی در شکوفه‌های لبخند‌. نبردی میان کودک بغض و لب‌خند به پا شد. ایزد در جایی میان زمبن و آسمان در قلب آدمیان، و در خلوتگاه چشم قالیچه‌ای با ابریشمی آبی پهن کرد‌، و در تکیه‌گاه خود به نمایش‌نامه‌ای زنده خیره شد. سکوت،در همهمه‌ی نبرد نهفته بود تا در اوج به غرش در آید؛ اما در نبردِ تن به تن رقبای دیرینه،بُرد و باختی حاصل نشد، چرا که زندگانی هیچ‌گاه موافق روی خوش آدمی‌زاد نبود، تاخت و تازش به علاقه‌اش وابسته بود و گاه مسیرش را به رفاه مایل میکرد و گاه به دیدار دره‌ی غم و دلهره میرفت. اما رسالت زندگی چه بود؟ اشک؟ قهقه؟ پس خدایش در جواب گفت: . فَقالو عَلی الله تَوَکَّلنا . سرانجام مرادِ دل در سکون و خاموشی به حکم ایزد روی آورد و باورش را با اِنَّ الله عَلی کُلِّ شَی قَدیر در آمیخت، تا زندگی کاهی‌اش را به سوی حق سوق دهد. -