وقتی بود و نبودمان فرقی ندارد حوزه علمیه در سال‌های اخیر به جای مسئولیت پذیری و پاسخگویی، کم کم رویکرد مسئولیت گریزی و فرافکنی را در پیش گرفته و به انکار اصل ضرورت ورود دین در نظامات مختلف متوسل شده است. تا جایی که گفته می‌شود از حوزه، نظام مالی و اقتصادی، سیاسی، سلامت و... مطالبه نکنید! اینها همه مقولات عقلایی هستند و صرفاً کلیات آنها باید مورد ردع شارع نباشد؛ سلّمنا که حوزه نه باید و نه می‌تواند در این امور دخالت کند اما سؤال بی جواب از حوزه این است که بالاخره وظیفه این سازمان عریض و طویل در جامعه چیست و قرار است چه خدمتی به مردم ارائه کند؟ کدام نقشه و برنامه کلان است که ما روحانیت، متولی اجرای آن در جامعه هستیم؟ کدام وظیفه است که اگر ما نباشیم روی زمین می‌ماند؟ آیا آمده‌ایم که فقط رسائل و مکاسب و کفایه بخوانیم و درس بدهیم و مردم هم هر طور دلشان می‌خواهد زندگی کنند جلوی چشم ما اعتقادات دینی مردم تباه می‌شود، مساجد خالی می‌شوند، می‌بینیم که خیلی از مردم دیگر همان نماز دست و پا شکسته را هم نمی‌خوانند، خیلی‌ها بی دلیل روزه نمی‌گیرند، خانواده‌ها دچار بحران‌های فراوان هستند، فساد اخلاقی ساعت به ساعت، زن و مرد این مملکت را به تباهی می‌کشاند و به رویمان هم نمی‌آوریم. انسان وقتی اوضاع دینداری در مذهبی‌ترین شهر کشور یعنی قم را می‌بیند از تصور وضع مردم در دیگر شهرها هراسان می‌شود واقعیت این است که دیگر نمی‌توانیم بگوییم تا دیر نشده باید کاری کرد. چرا که متأسفانه در خیلی از عرصه‌ها دیر شده و کار از کار گذشته و وقوع فاجعه نزدیک است! فقط لااقل الآن بیدار شویم و همت کنیم، تا قدری از عمق، شدت و درد این مصیبت‌ها بکاهیم خدا رحمت کند امام عزیزمان را که سال ۱۳۴۱ در مسجد اعظم قم فریاد زد: اگر بناست اسلام نباشد، احكام قرآن نباشد، مذهب جعفرى در كشور از رسميت بيفتد، روحانيت اصلًا نمی‌‏خواهيم باشد ما حوزه‌‏هاى علميه را می‏‌خواهيم براى حفظ اسلام، ترويج احكام الهى و قوانين قرآن آيا اين حوزه‏‌ها را می‌خواهيم كه فقط از ترتب بحث كند؟ صحیفه امام(ره) جلد ۱ صفحه ۱۵۹ این حرف‌ها یعنی حوزه و آخوندی که بود و نبودش در جامعه فرقی ندارد، نمی‌خواهیم #نســـ‌آفتاب‌ـــل ایتا تلگرام سروش @sunshinegeneration