و نکته بسیار زیبا دیگری آیه شریفه،مهربانی ویژه حضرت حقّ است به بنده‌اش و آن هم با تکرار و تاکید ضمایر متکلم وحده. من.... من.... من بندگان من از من حتماًمن و چون بندگان «من» (از دوری و نزدیکی)«من» از تو پرسند، (بدانند که)«من» به آنها نزدیکم، هرگاه کسی «مرا» خواند دعای او را اجابت «کنم». پس باید دعوت:«مرا» (و پیغمبران مرا) بپذیرند و به «من» بگروند، باشد که (به سعادت) راه یابند وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ﴿١٨٦﴾