(صلی‌الله علیه‌و‌آله) ▫️ پیغمبر با دشمنانی که هیچ گونه روی مسالمت و نرمش و حق‌پذیری ندارند و اهل خشونتند خشونت می‌کند، امّا با انسان‌هایی که اهل خشونت نیستند و آماده‌ی پذیرشند یا از آنها ضرری متوجّه نمی‌شود، ملایمت و نرمش می‌کند، آن هم نرمش همراه با عاطفه‌ی جوشان و احساسات پاک -که این در زندگی پیغمبر یک چیز عجیبی است و شبیه معجزه است- نه فقط نسبت به مسلمان‌ها که پیغمبر نسبت به مسلمان‌ها و مؤمنین آیتی از محبّت و عطوفت و رحمت است، حتّی نسبت به غیر مسلمان‌ها. از توصیه‌هایی که پیغمبر در میدان نبرد و به افرادی که می‌رفتند جنگ می‌کرد این بود که به زنان و کودکان رحم کنند، با رزمندگان دشمن هم مردانه رفتار کنند، آب را بر روی آنها نبندند، غذا را از آنها منع نکنند، اگر کسانی تسلیم شدند تسلیمِ آنها را قبول کنند، حتّی در بحبوحه‌ی میدان جنگ اگر کسی اظهار کرد که به اسلام گرویده و اسلام را قبول کرد از او قبول کنند؛ تا این حد! یعنی بکلّی دور از حالت انتقام‌گیری و خشونت. پیغمبر با دشمن‌ها این جور رفتار می‌کند. با دشمنان و کفّاری -منظورم از «دشمنان»، حالا همان «کفّار» است- که بدون احساس خصومت و بدون انگیزه‌ی دشمنی با پیغمبر به سراغ رسول خدا می‌آمدند، محبّت و عطوفت را به حدّی می‌رساند که آنها را شرمنده می‌کرد. ۱۳۶۵/۰۸/۱۰ @tabyin_Chahardah_Masoom ┄┅══════┅┄ @t_manzome_f_r