(مدظله‌العالی) ♥️ امام فقید عظیم‌الشأن(رضوان‌الله‌تعالی‌علیه) که حقاً از همه جهت اسوه بودند... واقعاً ازهربُعدی انسان نگاه می‌کند، می‌بیند جا دارد که انسان‌ها وطلّاب علم و روّاد طریق هدایت مردم، به‌ایشان اقتدا کنند. 💬 آن بزرگوار در قم، اولین روزی که برای درس روی منبر نشستند، من در درسشان حاضر بودم. ایشان قبلاً روی زمین می‌نشستند و درس می‌گفتند و بعد از چندی که جمعیت زیاد شد و طلّاب می‌خواستند چهره‌ی ایشان را زیارت کنند و صدایشان را درست بشنوند، اصرار کردند که روی منبر بنشینند. 🔺 گمان می‌کنم ایشان بعد از رحلت مرحوم آیةالله‌العظمی بروجردی(رضوان‌الله‌علیه) این را قبول کردند. تا آن بزرگوار حیات داشتند، ایشان منبر ننشستند. 📣 این بزرگوار، آن روز را تماماً به نصحیت گذراندند. اولین مطلبی که بعد از «بسم‌الله» فرمودند، این بود که مرحوم آقای نائینی(رحمةاللّه‌علیه)، روز اولی که برای درس روی منبر نشست، گریه کرد و گفت: این همان منبری است که شیخ انصاری(ره) روی آن نشسته، حالا من باید روی آن بنشینم. ↩️ ایشان از همین‌جا، شروع به نصیحت کردن طلّاب کردند که بفهمید چه کاری می‌کنید و چه‌قدر این مسئولیت سنگین است... ⏪ ایشان در آن روز که این صحبت‌ها را می‌کردند، در حد یک مدرّس بزرگ و یک فقیه عالی‌مقامِ مهیای مرجعیت بودند. 🔴 احساس مسئولیت، این‌قدر مهم است. از آن‌جا بگیرید، تا معممان و روحانیونی که در طبقات پایینتر هستند، تا برسد به یک مرثیه‌خوان و یک روضه‌خوان معمولی، که او هم در آن کاری که برعهده گرفته، باید احساس مسئولیت بکند. ۱۳۶۹/۱/۴ ▫️بیانات در جمع فضلا و طلّاب و روحانیون مشهد @tabyin_imamkhomeini ┄┅══════┅┄ @t_manzome_f_r