این همه بالا رفتن‌های متعدد و مداوم پرچم ایران ، این‌همه پخش سرود ملی ایران در پاریس ، این همه فریادهای شادی از خانه‌های کوی و برزن ایران ، این همه بغض از درد کتف یزدانی و این همه خشم و نفرت از بی‌اخلاقی رقیب زارعی ؛ این همه دور افتخار با پرچم در اطراف تشک و این همه پخش آهنگ‌های حماسی که مو بر تن‌مان سیخ می‌کند . من بندۀ این ذوق‌ها و غم‌ها و خشم‌های ملی‌ام . بندۀ این نیم‌خیز شدن‌ها پای لحظات حساس مسابقه ؛ بندۀ این ذوق و غم‌های مشترک جمعی . طفلکی بی‌وطن‌ها ؛ طفلکی‌ آن‌هایی که هیچ‌وقت معنی این احساس‌های غرور آفرین ملی را درک نمی‌کنند . - عجم علوی ✍🏻 .