💠 عبرت، همیشه در سخن گفتن و نصیحت کردن نیست❗️ 🔰از امام رضا علیه السلام نقل شده است : « عِلَّةُ ضَرْبِ الزَّانِي عَلَى جَسَدِهِ بِأَشَدِّ الضَّرْبِ لِمُبَاشَرَتِهِ الزِّنَاءَ وَ اسْتِلْذَاذِ الْجَسَدِ كُلِّهِ بِهِ فَجُعِلَ الضَّرْبُ عُقُوبَةً لَهُ وَ عِبْرَةً لِغَيْرِهِ وَ هُوَ أَعْظَمُ الْجِنَايَاتِ » (عيون أخبار الرضا(ع)، ج2، ص 97) علّت اينكه زناكار را با سختى تازيانه بر بدنش زنند آنست كه با آن پيكر مباشر اين عمل زشت گشته است و همه وجودش از آن لذّت برده، پس ضرب تازيانه بر جسد او عقوبت آن لذّت حرام است و موجب است براى‌ ديگران كه بدانند كه يك صد ضرب (تازيانه) عقوبت بزرگترين گناهان است. ( ترجمه عیون اخبار الرضا(ع)؛ حمیدرضا مستفید و علی اکبر غفاری؛ ج2، ص193 و ص194 ) ✍پ.ن: 🔻در این روایت تصریح شده که یکی از عللی که فرد زناکار را با شدت تازیانه می زنند، این است که این کار مایه برای دیگران می شود. 🔻در واقع، عبرت گرفتن، همیشه از طریق سخن گفتن و نصیحت کردن و انجام کار فرهنگی نیست؛ بلکه گاهی اوقات در مورد برخی افراد، خود و یا اجرای موجب بازدارندگی می شود. 🔻اگر اقدامات بازدارنده و کیفری را کنار بگذاریم و یا به صورت سست اجراء کنیم، قطعاً بخشی از جامعه که کار فرهنگی و نصیحت بر روی آنها تأثیر نگذاشته است، عبرت نمی گیرند و مرتکب تخلف و جرم خواهند شد و برای کل جامعه دردسر ایجاد می کنند. 🇮🇷 تحلیل سیاسی و جنگ نرم http://eitaa.com/joinchat/1560084480C6ad9c44032