‌تو می‌روی و دیده‌ی من مانده به راهت ای ماه سفر کرده خدا پشت و پناهت ای روشنی دیده سفر کردی و دارم از اشک روان آینه‌ای بر سر راهت بازآی که بخشودم اگر چند فزون بود در بارگه سلطنت عشق، گناهت آیینه‌ی بخت سیه من شد و دیدم آینده ی خود در نگه چشم سیاهت آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم بال و پر پرواز به خورشید نگاهت بر خرمن این سوخته‌ی دشت محبّت ای برق! کجا شد نگه گاه به گاهت؟ #شفیعی_کدکنی @takbitnab 🌹🌹🌹