صدای بلند انسان هایی است که حال و حوصله در لفافه حرف زدن را ندارند. حرف آخر را اول زدم به سبک خود دادستان. در فیلم دادستان دست روی موضوع حساسی گذاشته اما لطافت ها و حساسیت های دست و پاگیر را کنار گذاشته به جای در لفافه حرف زدن و پنهان کردن مفهوم در فرم با صدای بلند و صریح سخن از طلبی گفته و ماجرای گروه دانشجوی مطالبه گر را به تصویر کشیده. از نظر برخی این همه صراحت زننده است اما به نظر می رسد عموم مردم ازین صراحت استقبال کرده اند و با داستان دادستان همراه شده اند چون این سریال حرف های آن ها را که سال ها در جامعه با دوست و آشنا و همکار و استاد و شاگرد گفت و شنود می کردند را به عرصه رسانه رسانده و تریبونی شده از سوی مردم که مخاطبش مسئولین است. چیزی که تا کنون در صدای و سیمای ما بر عکس بوده. البته این سریال هم خالی از اشکال نیست مثلا فضاهای دانشجویی خیلی فانتزی و خشک نشان داده شده یا برخی اشکالات ریز در سیر منطقی فیلم مثل تغییر رنگ لباس در لوکیشن های مختلف وجود دارد که با محاسن سریال از جمله خط تعلیق خوب و داستان پردازی موفق و صحنه های هیجانی و طنز های متناسب کمتر به چشم می آیند. در مجموع دادستان را خونی تازه در رگ های می دانم و امیدوارم ازین دست سریال ها در تلویزیون بیشتر ساخته و پرداخته شود @talabe_rahi