گفت: «همیشه این را گفته‌‌‌‌‌‌‌ام؛ بارها و بارها. علت این است که من صحنه را می‌‌‌‌‌‌‌بینم؛ چه بکنم اگر کسی نمی‌‌‌‌‌‌‌بیند؟! چه کار کند انسان؟! من دارم می‌‌‌‌‌‌‌بینم صحنه را، می‌‌‌‌‌‌‌بینم تجهیز را، می‌‌‌‌‌‌‌بینم صف‌‌‌‌‌‌‌آرائی‌‌‌‌‌‌‌ها را، می‌‌‌‌‌‌‌بینم دهانهای با حقد و غضب گشوده شده و دندانهای با غیظ به هم فشرده شده علیه انقلاب و علیه امام و علیه همه‌‌‌‌‌‌‌ی این آرمانها و علیه همه‌‌‌‌‌‌‌ی آن کسانی که به این حرکت دل بسته‌‌‌‌‌‌‌اند را؛ اینها را انسان دارد می‌‌‌‌‌‌‌بیند.» راستش را بخواهید همه این هشتگ زدن‌ها و گرد و غبارها، یک‌جورهایی بازنمایش همین عصبانیت و حقد و‌ کینه‌هاست، خب جز این هم انتظاری نیست اما. امایش یقه ما را می‌گیرد که کم کار می‌کنیم، نقطه ضعف می‌سازیم، درست صحبت نمی‌کنیم، رسانه را نمی‌فهمیم.