الدهر انزلنی... ابن ابی الحدید از امام علی(علیه السلام) نقل می‌کند: «در زمان رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) جزئی از ایشان محسوب می‌شدم. مردم هم‌چنانکه در افق آسمان به ستارگان نگاه می‌کنند به من نگاه می‌کردند. سپس روزگار از من چشم پوشاند و مرا هم‌سنگ این و آن قرار داد و بعد از آن نیز هم‌ردیف پنج نفر دیگر- در شورا - قرار داد که بالاترینشان عثمان بود. گفتم عجب بد شد، روزگار به این هم بسنده نکرد تا این‌که مرا تنزّل داد و قرین افرادی چون معاویه و عمرو عاص قرار داد».[1] ب. در کتاب «حدیقة الشیعة» مقدس اردبیلی نیز روایتی با این متن وجود دارد: «الدهر انزلنى ثم انزلنى ثم انزلنى حتى قیل معاویة و على!؟»؛ روزگار، مرتبه مرا پایین آورد، پایین آورد، پایین آورد به حدى که مرا با معاویه برابر گردانید.[2] #معاویه [1]. ابن‏ أبی ‏الحدید، شرح ‏نهج ‏البلاغة، ج 20 ، ص 326، قم، نشر کتابخانه عمومى آیة الله مرعشى نجفى، چاپ اول، 1337ش. [2]. مقدس اردبیلی، احمد، حدیقة الشیعة، ج ‏1، ص 208، قم، انتشارات انصاریان‏، چاپ سوم، 1383ش‏