آن شب در دوحه، آن شب در قم
🔹به تازگی کتاب «آن شب در دوحه» دکتر محمدحسن یادگاری را خواندم. سفرنامه تحلیلی او به جام جهانی قطر. نمیدانم با هزینه شخصی رفته یا از این دوستانی بود که از سفره انقلاب برداشتند و خدمت رساندند. به هر حال کتاب ارزشمندی نوشته که خواندنی است. هر چند جا داشت تحلیلهای تکراریاش را کمتر کند و بیشتر به روایت بپردازد.
🔸بعد از آش و لاش شدن تیم ملی مقابل انگلستان در جام جهانی 2022 مردد بودم که اصلا بازی با ولز را ببینم یا نه. شرایط عجیبی حاکم بود. فیلمهای مجازی نشان میداد که چطور در برخی محلات تهران، با هر گل انگلیس فریاد شادی عدهای بلند میشود. بعد از بازی هم برخی وطنپرستانِ مخالف روسیه و چین که از دخالت این دو کشور در امور داخلی ما عصبانیاند، با پرچم انگلستان دور افتخار و شادی زدند؛ همان کشوری که از ابتدای تشکیلش چشم طمع به هیچ خاک و پرچمی نداشته است. ممکن است بخواهید به اشغال هندوستان اشاره کنید. اشتباه میکنید. اشغال هند کار داماد گاندی بود. سر مهریه با مهاتما به اختلاف خورد و در اعتراض به چشمتنگی او، خاک هندوستان را به توبره کشید. گاندی فکر کرده بود چون داماد پولدار گیر آورده است میتواند ملحفه را کنار بگذارد و با پول مهریه یک دست کت و شلوار نو بخرد. دامادش هم گفت: «فلفل سیاه»
🔹قحطی ایران هم هیچ ربطی به انگلستان نداشت. اصرار مردم به استفاده مکرر از بربری کنجدی برشته، موجب کمبود آرد و در نهایت قحطی شد. متاسفانه بیجنبگی مردم در بربریخوری تا جایی ادامه یافت که چند میلیون ایرانی در اثر گرسنگی از دنیا رفتند و باز هم زندهها دست از سنت بربریخوری برنداشتند. حتی مواردی پیش آمد که طرف داشت از دنیا میرفت و همسایه داشت بربری تو ماست میزد و در واکنش به غش کردن همسایه میگفت: «دلت نخواد؟» غرض این که دور افتخار زدن با پرچم کشور دوست و خوشنیت انگلستان توجیهات تاریخی هم دارد.
🔸بازی با ولز، عصر جمعه بود و پایان بازی با غروب جمعه همزمان میشد. سالهاست غروب جمعه برای من یادآور دعای سمات است که شنیدنش جز برای عارفان و خداشناسان، چندان شادیآفرین نیست. به ویژه آن که پس از آن باید به فکر صبح شنبه بیفتند. یعنی طرف تا قبل از پخش دعای سمات، مثل رامبد جوان بالا و پایین میپرد و بعد از آن فاز ساره بیات برمیدارد.
🔹بازیکنان داشتند وارد زمین میشدند. به خلاف بازی قبل که سرود نمیخوانند در این بازی طوری سرود را تکرار میکردند که انگار لحظاتی دیگر قرار است در راه میهن به درجه رفیع شهادت برسند. تسبیح به دست نشستم روبروی تلویزیون و لعن دشمنان اهل بیت را آغاز کردم. سالهاست معتقدم لعن اگر بیش از صلوات موثر نباشد کمی از آن ندارد. لحظات پراسترس بازی را از این ور هال به آن طرفش میرفتم. گاهی مثل دیوانهها عربده میکشیدم و گاهی با دست تهمانده موی سرم را میکندم تا جنگل موهای کمپشتم بیش از پیش با کویر همزادپنداری کند. بازی به نفع ما پیش میرفت. بچهها روی بازی سوار بودند. اگر چه هر فرصتی که از دست میدادند، هزاران افسوس و فحش از طرف مخالف و هوادار نصیبشان میشد اما باز سر حال بودند و به اعتلای پرچم فکر میکردند. پرچم، همان پارچه چندرنگی است که برای مردم همه کشورها نماد اتحاد است و در این جام جهانی برای ما مایه افتراق شده بود. برخی مدل شیر و خورشیدش را به استادیوم آورده بودند و بعضی از نمونه سفید بیرنگش استفاده میکردند و دسته آخر هم از همان پرچم رسمی جمهوری اسلامی ایران. البته حضور گروه اول و دوم در ورزشگاه کمرنگ بود.
🔸همان طور که یادگاری گزارش داده است توافقات پشت پرده جمهوری اسلامی ایران با دولت قطر موجب شده بود شاخک قطریها به هرگونه فعالیت سیاسی شدیدا حساس شود و هیچ گونه تحرکی را برنتابند. ماجرا بر اساس آن چه از منبعی که نامش را فاش کرده شنیدم (کانال اخبار سوریه!) این بود که پس از ناآرامیهای کشور پس از فوت مرحوم مهسا امینی، جمهوری اسلامی به این نتیجه رسید که عربستان سعودی در این قضایا نقش پررنگی دارد. از این رو تصمیم گرفت عربستان – و احتمالا امارات را – به شیوه نظامی تنبیه کند. قطریها فهمیدند و دواندوان به تهران آمدند و گفتند: «حاجی شما را به تار سیبیل امیرمان بیخیال شوید. چند میلیارد دلار هزینه ما دود میشود. خشکه حساب کنید.» ایران هم مشروط به راه ندادن چند شبکه خبری معاند و جلوگیری از جلوه و جولان حامیان «زن، زندگی، آزادی» پاسخ نظامی را لغو کرد و کنار آمد.
ادامه در فرسته بعد 👇👇👇
@tanzac