💕💕 امروز می‌خوایم از دو دسته والدین حرف بزنیم. دسته اول، اون گروه مامان باباهایی هستن که خیلی کم صبر و طاقتن، قدرت پذیرش پایینی دارن، حرف حرف خودشونه، قاطع بودن رو با انعطاف ناپذیر بودن اشتباه گرفتن و همه اینا باعث میشه یا کلا اشتباهات بچه رو نبخشن یا رو جون به سرش کنن تا ببخشن. تو این گروه، بچه با یه مادر یا پدر خودخواه طرفه و پیامی که دریافت میکنه اینه: «من اصلا براش مهم نیستم، همش تقصیر منه، من بچه بدی هستم، من باید کوتاه بیام» این بچه‌ها وقتی بزرگ‌تر میشن به احتمال زیاد یا فردی کاملا تسلیم و منفعل خواهند بود که هر کی از راه میرسه می‌تونه بهشون زور بگه، چون کسی از بچگی براشون حقی قائل نبوده که حالا تو بزرگسالی خودشونو محق بدونن. و یا کلا یه فردخشمگین و عصبانی خواهند شد و رفتاری خودخواهانه شبیه به اونچه والدین در حقش روا کردن، انتخاب می‌کنن. دسته دوم، برعکس دسته اول هستن. کلا حرف، حرف بچه هست. والدین در مقابل خواسته‌های بچه به معنای واقعی کلمه کوتاه میان، هر وقت هرچیزی بخواد باید براش فراهم کنن. و انگار دنیا حول محور بچه می‌چرخه و هیچ کس و هیچ چیزی اهمیت نداره. بچه‌‌ای لوس و مغرور که تحملش برای دیگران سخته. تو این گروه دوم ما با بچه‌ای مواجه هستیم که با خودش فکر میکنه: «من مرکز دنیا هستم، همه در خدمت من هستن، من خیلی خاص و ویژه هستم، هر چی بخوام باید داشته باشم». اما متاسفانه وقتی وارد محیط اجتماعی مثلا مدرسه میشه ضربه مهلکی بهش وارد میشه. و ممکنه به شدت سرخورده و نا ‌امید بشه. چون دنیای بیرونی واقعیتی متفاوت از اون چیزی هست که والدینش به خوردش دادن. اینجور بچه‌ها خیلی خودخواه، مغرور و شکننده میشن. و ممکنه دارای اعتماد به نفسی کاذب و یا به شدت بدون اعتماد به نفس باشن. در نتیجه، بهتره برای دوری از افراط و تفریط و کمک به بچه‌هامون راه تعادل رو در پیش بگیریم تا اونها آماده‌تر و با مهارت بالاتر وارد دنیای بزرگسالانه بشن و بتونن هم خودشون رو در نظر بگیرن و هم دیگران رو. برای این کار باید قاعده و قانون و جایگاه همه تو خونه شفاف باشه. انتظارات افراد خانواده از هم واقع بینانه و قابل پیش بینی باشه. و اشتباهات اجازه ترمیم داشته باشن. بچه مورد توجه و محبت باشه اما قانونمندی رو یاد بگیره. https://eitaa.com/tarbiatefarzand1402