انتقاد کردن مانند "قسم خوردن" واقعاً چیزی جز یک عادت بد نیست. چیزی است که فقط به آن عادت کرده‌ایم. می‌دانیم چه فایده‌ای دارد: ما را سرگرم می‌کند و موضوعی می‌شود برای حرف زدن. اما اگر دقت کنی و ببینی واقعاً پس از ایراد گرفتن به کسی چه احساسی به تو دست می‌دهد متوجه می‌شوی کمی شرمسار و کِنِف شده‌ای. انگار به خود تو حمله شده است. درست بودن این موضوع به این دلیل است که وقتی از کسی ایراد می‌گیریم خطاب به خودمان و جهان می‌گوییم "نیاز دارم ایراد بگیرم." این چیزی نیست که معمولاً از اعتراف کردن به آن سرافراز باشیم. راه حل چنین عادتی این است که موقع ایراد گرفتن یقه خودمان را بگیریم و از خود غافل نشویم. دقت کن چند وقت یک بار دست به این کار می‌زنی و چه حس بدی پیدا می‌کنی. کاری که من دوست دارم انجام دهم این است که آن را به یک بازی تبدیل کنم. می‌بینم که ایرادگیر شده‌ام. اما وقتی به این کار وسوسه می‌شوم سعی می‌کنم به خودم بگویم "باز هم داری شروع میکنی، حواست باشد." خوشبختانه بیشتر وقت‌ها موفق می‌شوم آن را به مدارا و احترام تبدیل کنم. با تربیت سالم باشید 👇 https://eitaa.com/tarbiatesalem