در تاريخ اسلام دو شخصيت بزرگ با لقب سيد‌الشهداء شناخته مي‌شوند: حضرت حمزة‌ و امام حسین عليه السلام. روشن است كه اين لقب به معناي برتري و فضيلت يك شهيد بر ساير شهيدان است. چنانكه در برخي روايات دركنار سيد‌الشهداء، افضل‌الشهداء نيز درباره امام حسین (ع) آمده است. نخستين باره اين لقب از سوي رسول‌ خدا (ص) به جناب حمزه عموي پيامبر كه در جنگ اُحد به شهادت رسيد، عطا شد و از آن پس از ايشان با لقب "سيد‌الشهداء" ياد مي‌شد. حضرت حمزه به سبب ايمان بالا و سابقه درخشان، در حمايت از اسلام، ياري و دفاع از شخص رسول‌خدا (ص) همواره مورد توجه و علاقه ايشان بود. ايثار و فداكاري‌هاي جناب حمزه و همچنين شجاعت فوق‌العاده او در تاريخ اسلام مشهور است. همچنان كه در جنگ اُحد نيز صحنه‌هايي از اين ايمان و ايثار و شجاعت و دلاوري را به نمايش گذاشت. دركنار اين فضايل، چگونگي شهادت او و اوج غربت و مظلوميت او نيز در ميان شهيدان اُحد و قبل و بعد از آن كم نظير بوده است. گويا با توجه به موارد فوق، جناب حمزه، ملقب به سيد‌الشهداء گرديد و بر ساير شهيدان والامقام اسلام برتري يافت. امامان شيعه نيز بر تكرار لقب سيد‌الشهداء براي حضرت حمزة‌ علیه السلام تأكيد مي‌ورزيدند و همواره يكي از افتخارات و ارزش‌هاي والاي معنوي خاندان رسول‌خدا را، انتساب‌شان به جناب حمزه سيدالشهداء ذكر مي‌كردند. 📚 منابع 1. شيخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص۱۲۲. 2. ابن‌هشام، السيرة النبوية، ج ۳، ص۷۴-۷۶. 3. الإصابة، ج۲، ص۱۰۶. متقي هندي، ‌ كنزل‌العمال، ج۱۱، ص۶۷۵؛ سيوطي، الدر المنثور، ج۲، ص۹۷. تنظیم: سرکار خانم الوندی @tarikh_j