✅☘ یاران امام حسین(ع) در صحرای کربلا: نام یک غلام سیاه چهره ای به چشم می خورد که به جهانیان ثابت کرد که معرفت حجّت الهی به صورت نیکو نیست بلکه طینت پاک می خواهد و بس! نامش《جَون بن حُوَی 》 است. او فردی سیاه پوست اهل نوبه (منطقه‌ای در آفریقا) بود. او ابتدا غلام فضل بن عباس بن عبدالمطلب بود که حضرت امیرالمؤمنین(ع) او را به ۱۵۰ دینار خرید و به ابوذر بخشید. هنگامی که ابوذر را به رَبذه تبعید کردند، این غلام برای کمک به او به ربذه رفت و بعد از رحلت جناب ابوذر در سال ۳۲ هجری به مدینه مراجعت کرد و در خدمت امیرالمؤمنین(ع) و بعد از شهادت آن حضرت(ع) به خدمت امام حسن مجتبی(ع) رسید و سپس در خدمت امام حسین(ع) حاضر شد و همراه آن حضرت(ع) از مدینه به مکّه و از مکه به کربلا آمد. گویا او در تعمیر و آماده سازی اسلحه مهارت داشته و در نقلی از امام سجاد(ع) آمده است : 《شب عاشورا جون در چادر امام حسین(ع) بود و شمشیر او را آماده می‌کرد.》 هنگامی که جنگ در روز عاشورا شدّت گرفت او خدمت امام حسین(ع) آمد و برای میدان رفتن و دفاع از حریم ولایت و امامت اجازه خواست. حضرت فرمودند : 《در این سفر به امید عافیت و سلامتی همراه ما بودی! اکنون خویشتن را به خاطر ما مبتلا مساز.》 جون خود را به قدم های مبارک امام حسین(ع) انداخت و بوسید و گفت : ای پسر رسول خدا(ص)! هنگامی که شما در راحتی و آسایش بودید من کاسه لیس شما بودم، حالا که به بلا گرفتار هستید شما را رها کنم؟ جون با خود فکر کرد : من کجا و این خاندان کجا؟! لذا عرضه داشت : آقای من! بوی من بد است و شرافت خانوادگی هم ندارم و نیز رنگ من سیاه است. یا ابا عبدالله، لطف فرموده مرا بهشتی نمایید تا بویم خوش گردد و شرافت خانوادگی به دست آورم و رو سفید شوم. نه آقای من! از شما جدا نمی شوم تا خون سیاه من با خون شما خانواده مخلوط گردد. جون می گفت و گریه می کرد به حدّی که امام حسین(ع) نیز گریستند و اجازه دادند. با آنکه جون پیرمردی به نقلی ۹۰ ساله بود، ولی بچّه ها در حرم با او انس فراوانی داشتند. او به کنار خیمه ها برای خداحافظی و طلب حلالیّت آمد، که صدای گریه اطفال بلند شد و اطراف او را گرفتند. هر یک را به زبانی ساکت و به خیمه ها فرستاد و مانند شیری غضبناک روی به آن قوم نا پاک کرد. او جنگ نمایانی کرد، تا آنکه اطراف او را گرفتند و زخم های فراوانی به او وارد کردند. هنگامی که روی زمین افتاد، امام حسین(ع) سر او را به دامن گرفت و بلند بلند گریست، و دست مبارک بر سر و صورت جون کشید و فرمود : 《اَللّهُمَّ بَیِّض وَجهَهُ وَ طَیِّب ریحَهُ وَ احشُرهُ مَعَ الأبرارِ وَ عَرِّف بَینَهُ و بَینَ مُحمدٍ(ص) و آلِ مُحمدٍ(ص)》 خدایا! رویش را سفید و بویش را خوش گردان و با نیکان محشور کن و با محمد(ص) و آل محمد(ص) آشنا ساز. از برکت دعای حضرت(ع) روی غلام مانند ماه تمام درخشیدن گرفت و بوی عطر از وی به مشام رسید. بعد از ده روز از واقعه عاشورا جمعی از بنی اسد بدن شریف جُوْن، غلام ابی ذر غفاری را پیدا کردند، در حالی که صورتش نورانی و بدنش معطّر بود و سپس او را دفن کردند. پیکر او همراه دیگر شهدا پایین پای امام حسین(ع) به خاک سپرده شد. اما علامه مجلسی(ره) روایتی را نقل می‌کند که بدن وی پس از ده روز از دفن شهدا پیدا شده و بوی عطر از آن به مشام می‌رسید. نام او در زیارت الشهداء این چنین آمده است : 《اَلسَّلَامُ عَلَی جَوْنٍ مَوْلَی أَبِی‌ذَرٍّ الْغِفَارِی(ره)》 📚 منابع : ۱)بحار الأنوار مجلسی، ج۴۵، ص۷۱-۲۲ ۲)وسیلة الدّارین فی انصار الحسین(ع)، ص۱۱۵ ۳)اعیان الشیعه عاملی، ج۱، ص۶۰ ۴)نفس المهموم محدث قمی، ص۲۴۶ ۵)الارشاد شیخ مفید، ج۲، ص۹۳ ۶)انساب الاشراف بلاذری، ج۳، ص۱۹۶ #امام حسین (ع) #محرم #کربلا http://eitaa.com/joinchat/2809069591C5d884e4f60